Εργαζεται στο ΜάμαΣαν , ένα μοντέρνο μεταπολεμικό μπαρ στα περίχωρα του Τόκιο. Καθήκον της είναι να διασκεδάζει τους πελάτες όταν τελειώνουν την δουλειά τους. Είναι πολυμήχανη και έξυπνη αλλά συνεχώς εγκλωβίζεται , αδυνατώντας να βρει μια διέξοδο προς μια καλύτερη ζωή ** ανεβαίνοντας τη σκάλα** ξανά και ξανά. Είναι η Κέικο , ηρωίδα του Ναρούζε στην ταινία **Μια γυναίκα ανεβαίνει τη σκάλα**
Γεννημένη στη Σομαλία από προσηλωμένους στις παραδόσεις τους νομάδες γονείς, η Γουόρις Ντίρι υπέστη σε ηλικία τριών ετών κλειτοριδεκτομή. Στα δώδεκα της, οι γονείς της αποφάσισαν να την παντρέψουν με ένα 70χρονο πλούσιο γέροντα.
Η Γουόρις Ντίρι είναι η πρώτη γυναίκα στον κόσμο που μίλησε ανοιχτά για το θέμα του ακρωτηριασμού της, καταγγέλοντας το έγκλημα αυτό, ένα έγκλημα που συντελείται σε πολλές χώρες του κόσμου με θύματα εκατομμύρια γυναίκες. Η περιπετειώδης ζωή της Ντίρι , αφού αποτυπώθηκε σε βιβλίο, *το Λουλούδι της Ερήμου * , μεταφέρθηκε πολύ επιτυχημένα και στον κινηματογράφο.
Μπορώ να σας μιλήσω για δεκάδες ταινίες που γυρίστηκαν και αφορούν πτυχές της καθημερινότητας των γυναικών. Γυναικών που **ανεβαίνουν τη σκάλα** Όμως χρειάζεται άραγε να *μιλήσουν* οι ταινίες;;; Μια ματιά γύρω μας . Μια ματιά στις μεγαλύτερες ή στις μικρότερες ειδήσεις που κατακλύζουν την καθημερινότητα μας αρκεί.
05.00 το συνεργείο καθαρισμού καταφτάνει. τρεις γυναίκες. ο άντρας της παρέας απλώς οδηγεί το αυτοκίνητο που τις μεταφέρει. οι τρεις αυτές γυναίκες θα πρέπει μέσα σε μισή ώρα το πολύ να έχουν καθαρίσει την πολυκατοικία για να μεταφερθούν αμέσως μετά σε μία άλλη κι ύστερα σε άλλη κι ύστερα σε άλλη ...σε άλλη...σε άλλη . δίχως ένσημα . με χέρια κατεστραμμένα απο τα απορρυπαντικά .
07.00 περιμένουν με αγωνία στη στάση του λεωφορείου . κοιτούν διαρκώς το ρολόι . στις οκτώ θα πρέπει να είναι στην Πεντέλη , στο Χαλάνδρι, στην Κηφισιά...να καθαρίσουν τα σπίτια μας. οι περισσότερες είναι αλλοδαπές. μετανάστριες. νόμιμες, παράνομες, ημι-παράνομες. στα λεωφορεία αυτή την ώρα σπάνια θα ακούσεις ελληνικά. μόνο ίσως αν καθυστερήσουν λιγάκι και τις πάρουν τηλέφωνο μπορεί να απαντήσουν .....έρκομαι σε πέντε λεπτά έρκομαι....
08.00 κρατούν από το χέρι σφιχτά το πιτσιρίκι , καθώς περνούν το δρόμο για να πάνε σχολείο. περιμένουν κοιτώντας διαρκώς το ρολόι να χτυπήσει το κουδούνι, να σιγουρευτούν πως μπήκαν μέσα τα παιδιά, για να τρέξουν προς τη στάση ή προς το αυτοκίνητο. να προλάβουν να φθάσουν έγκαιρα στη δουλειά.
09.00 έχει στηθεί από ώρα στην ουρά του ΟΑΕΔ. πηγαίνει εκεί πολύ συχνά μήπως βρει κάποια δουλειά. συνήθως φεύγει απογοητευμένη. μέχρι την επόμενη, που προσεύχεται και ελπίζει πως κάτι θα βρει. χαζεύει τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων ** η ανεργία πλήττει κυρίως τις γυναίκες και τους νέους* διαβάζει.
10.00 είναι κλεισμένη μέσα στο σπίτι. Μόνη. Μόνη και ηλικιωμένη. τα παιδιά σπάνια εμφανίζονται. * δουλεύουν πολύ τα παιδιά * , μονολογεί συχνά για να τα δικαιολογήσει. και όταν καμμια φορά σηκώσει το τηλέφωνο να τους μιλήσει , ακούει εκείνο το * μαμά , πνίγομαι τώρα . καλά είσαι; θα σε πάρω μόλις μπορέσω...*
Δεν την παίρνει . Κι όμως εκείνη κάθεται στο σπίτι περιμένοντας.........
12.00 Τακτοποίησε το σπίτι, μαγείρεψε, έβαλε πλυντήριο , γιατί θα μείνουν από ρούχα......κι ύστερα ετοιμάστηκε. Σήμερα πιάνει δουλειά στις 12. ....12 με 4 . Ωρομίσθια. Λεφτά ελάχιστα. Αλά τι να κάνει;; Είναι και αυτό μια ανάσα στο σπίτι....βγάζει το φροντιστήριο των παιδιών.
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΓΡΑΦΩ ΣΥΝΕΧΕΙΑ . καλύπτοντας κάθε λεπτό του εικοσιτετραώρου. Γράφοντας για τη Σομαλή, την Γιαπωνέζα, την Ελληνίδα γυναίκα. Για γυναίκες ανώνυμες, χαμένες μέσα στο πλήθος. Για γυναίκες που κουβαλούν μια μικρή καθημερινότητα ή μια μεγάλη και βασανιστική προσωπική ιστορία.
ΚΑΙ γράφοντας αναρωτιέμαι : γιατί νοιώθω πως γυρίζουμε όπισθεν ολοταχώς;; Μου έρχονται στο νου τραγικές καταστάσεις που βίωσε η γενιά πριν και αμέσως μετά τον πόλεμο , μέχρι και τη δεκαετία του ΄60 , όπως τις προσέλαβα από διηγήσεις των γιαγιάδων. Και καταλαβαίνω , έχοντας διαβάσει για το γενικότερο πλαίσιο και τις γενικότερες συνθήκες που τότε επικρατούσαν στη χώρα, πως αυτές οι καταστάσεις ήταν ο κανόνας. Σήμερα όμως , πενήντα σχεδόν χρόνια μετά, πως να κατανοήσω τις εικόνες και την πραγματικότητα των γυναικών;;;;
Πόσες ***σκάλες πρέπει να ανεβούν οι γυναίκες;;;***
Μπορώ να μην θυμώσω;;;
Και δεν το λέω με την έννοια της φεμινιστικής προσέγγισης του ζητήματος.
Ανθρώπινα μιλάω.
Νομίζω.
ΕΓΡΑΨΕ ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ ΤΟΥ 2010
Η ΙΩΑΝΝΑ ΚΑΛΕΣΑΚΗ
ΣΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΗΣ.
ΥΓ. Ευχαριστώ πολύ τον Δημήτρη των Λογεικων
που με την υπέροχη φωτογραφία του ,
μου θύμισε το κείμενο της Ιωάννας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου