Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Καλώς ορίσατε Asteroid και KostasManios !


...εάν γράψω το διήγημα και κερδίσω ,
θα της αγοράσω το φόρεμα που βλέπω
στη βιτρίνα του Παριζιάν.
Είναι κόκκινο
με τετράγωνα και κύκλους .
Μου αρέσει , γιατί
μοιάζει με την αφίσα που έχει
ο Σπύρος στο μαγαζί.
Την έχει κάνει ένας ζωγράφος
με παράξενο όνομα.
από κάτω γράφει :

* Έξω η ζωή είναι πολύχρωμη *

Μπροστά βλέπουμε κάτι μαύρες σιδεριές,
σαν τετράδιο με τετραγωνάκια,
και από πίσω πολλά πολλά χρώματα.
Πηγαίνω μακριά για να δω
αν τα χρώματα θέλουν κάτι να πουν ,
αν έχουν σχήμα .
Κάθε φορά βλέπω κάτι διαφορετικό.
Προχτές είδα έναν ελέφαντα στην έρημο
αλλά με μπλε άμμο.
Μου αρέσει πολύ αυτό το έργο
γιατί το βλέπεις με πολλούς τρόπους ,
σαν να διαβάζεις ένα βιβλίο
και να αποφασίζεις
τι θα κάνει ο ήρωας στο τέλος.
Μου αρέσει και ο τίτλος .
Την ώρα που πίνω τον καφέ μου
είναι σαν να έρχεται ο ζωγράφος
πάνω από τον ώμο μου
και να λέει :

* Μη στεναχωριέσαι , ρε φίλε
Έξω η ζωή είναι πολύχρωμη *
Κι αν το καλοσκεφτείς,
έτσι είναι :
από μακριά δεν είναι άσχημη η ζωή .
..............................
Χρησιμοποίησα το απόσπασμα
από το διήγημα του βιβλίου
της Αμάντας Μιχαλοπούλου
με τίτλο
*Έξω η ζωή είναι πολύχρωμη*
γιατί πιστεύω ότι αυτό είναι
που μου χαρίζουν
οι σελίδες των φωτογράφων
που παρακολουθώ ανελλιπώς ,
αυτό μου θυμίζουν κάθε στιγμή
οι φωτογραφίες τους,
πως ο,τι και να γίνεται μέσα μας ,
ΕΞΩ η ζωή είναι πολύχρωμη ,
και πολύχρωμη σημαίνει
ΟΛΑ τα χρώματα,
ή όπως πάρα πολύ ωραία
το είπε ο Asteroid :
Όλα Ζωή Είναι !
..................................
Η φωτογραφία είναι από μία
εξαιρετικά θαυμάσια ταινία
Pleasantville.


ΧΡΥΣΗ ....ΣΥΜΒΟΥΛΗ !


Είδα και άκουσα στην τηλεόραση, στις ειδήσεις
πως στην Αγγλία αν δεν κάνω λάθος ,
μια μεγάλη εταιρεία προτείνει στους γονείς
ως δώρο Χριστουγέννων , στα παιδιά τους ,
να προτιμήσουν μια πλάκα χρυσού 50 γραμμαρίων
που κοστίζει 1600 ευρω...
.....................................
εγώ προτιμώ , και προτείνω,
να γράψω ,
σε μία σελίδα χαρτί
από το σχολικό τους τετράδιο
μία ΧΡΥΣΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ

* Παιδί μου να θυμάσαι
πάντα
πως τα καλύτερα πράγματα
στην ζωή ,
δεν είναι πράγματα *

..και δεν χρειάζεται να περιμένω μέχρι
τα Χριστούγεννα...
κάθε μέρα αξίζει αυτή η συμβουλή...

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

ΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ...



ΟΤΑΝ * ΚΡΑΤΑΣ *

ΤΟΝ * ΕΧΘΡΟ *

ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ;;;;;;;

ΟΧΙ , ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ

ΑΛΛΑ ,

ΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ

ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ;;;;;;;

Elisabeth Kubler- Ross ...

.....οπότε δεν πρέπει να σπαταλάμε το χρόνο μας
κλαψουρίζοντας στους άλλους και
αναλώνοντας την ενέργεια μας στην αυτολύπηση.
Ο εαυτός μας και οι επιλογές μας,
μας έχουν φέρει στο σημείο που βρισκόμαστε.
Θα έπρεπε να νιώθουμε
τεράστια ευγνωμοσύνη
εμείς οι άνθρωποι ,
διότι είμαστε τα μοναδικά
ζωντανά πλάσματα στο σύμπαν
που διαθέτουν ελευθερία επιλογής.
..η ζωή δεν είναι τίποτα παραπάνω
από το σύνολο όλων των επιλογών
που έχουν γίνει ανά πάσα στιγμή.
οι σκέψεις μας ,
για τις οποίες είμαστε υπεύθυνοι,
είναι το ίδιο αληθινές με τις πράξεις μας ,
θα διαπιστώσουμε ότι κάθε λέξη και
κάθε πράξη επηρεάζει τη ζωή μας ,
καθώς και χιλιάδες άλλες ζωές.....
να συνειδητοποιήσουμε ότι
είμαστε ακόμη ζωντανοί ,
ότι πρέπει τώρα να ζήσουμε
τη ζωή μας και ότι τώρα
έχουμε μόνο αυτή τη ζωή που ζούμε ,
το βασικότερο μάθημα είναι
να ζούμε την κάθε μέρα στα όρια της.
.........................
Πότε ήταν η τελευταία φορά
που είδατε τη θάλασσα ; ή
που μυρίσατε το άρωμα του πρωινού;
που αγγίξατε τα μαλλιά ενός μωρού;
που γευτήκατε βαθιά και απολαύσατε
ένα νόστιμο φαγητό;
που περπατήσατε με γυμνά πόδια
πάνω στο γρασίδι;
που χαθήκατε στο μπλε του ουρανού;
όλες αυτές είναι εμπειρίες
που όσο μπορούμε να ξέρουμε ,
ίσως να μην ξαναζήσουμε ποτέ.
Πολλοί από μας ζουν κοντά
στη θάλασσα , ποτέ όμως δεν βρίσκουν
το χρόνο να την κοιτάξουν.
Όλοι ζούμε κάτω από τα αστέρια ,
πότε όμως κοιτάμε ψηλά;
Πότε αγγίζουμε και γευόμαστε
τη ζωή και
πότε βλέπουμε ή αισθανόμαστε
το σπάνιο και ασυνήθιστο
μέσα στα κοινά και στα τετριμμένα;
Κάπου λένε
ότι η γέννηση του κάθε παιδιού
σημαίνει πώς ο Θεός αποφάσισε
ότι ο κόσμος θα συνεχίσει.

Με τον ίδιο τρόπο ,
η κάθε μέρα που ξυπνάμε
είναι ένα ακόμη δώρο
ζωής και εμπειρίας .

Πότε ήταν η τελευταία φορά
που βιώσατε την εμπειρία
μιας ημέρας μέχρι το μεδούλι;
Δεν θα έχετε άλλη ζωή σαν κι αυτή.
Δε θα παίξετε ποτέ ξανά
το ρόλο που παίζετε τώρα
ούτε θα βιώσετε άλλη φορά τη ζωή
έτσι όπως σας έχει δοθεί τώρα.
Δε θα βιώσετε ποτέ ξανά
τον κόσμο όπως τον βιώνετε
σε αυτή τη ζωή,
με αυτούς τους γονείς,
τα παιδιά και τις οικογένειες.
Δε θα έχετε ποτέ ξανά αυτούς
τους φίλους που έχετε τώρα.
Δε θα έχετε ποτέ ξανά
την εμπειρία αυτής της γης και
των θαυμάτων της.
Μην περιμένετε τη στιγμή
που θα στραφεί για τελευταία φορά
το βλέμμα σας στη θάλασσα ,
στα αστέρια ή στην αγαπημένη σας.
Πηγαίνετε και δείτε τα τώρα.



* Αντέγραψα από το βιβλίο της
Μαθήματα Ζωής
Elisabeth Kubler-Ross Μ.D.
Γεννήθηκε στην Ελβετία ( 1926-2004)
Ψυχίατρος. Τιμήθηκε με πάνω από
25 διδακτορικούς τίτλους.
Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί
σε περισσότερες από 35 γλώσσες.
Το βιβλίο της On Death and Dying
ένα από τα 50 πιο σημαντικά βιβλία
του περασμένου αιώνα.

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Καλως ορίσατε Αφροδίτη και Ελπινίκη..


Με αυτό το ταπεινό βιβλίο
προσπάθησα να δείξω
την αλήθεια σχετικά με την κουζίνα
του αυτοκρατορικού παλατιού της Κίνας.
Ήταν ένα μέρος τραγικής ομορφιάς.
Από όλα όσα έμαθα εκεί,
ένα πράγμα ξεχωρίζει .
ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ.
Όταν ο δάσκαλος μου έστελνε τα πιάτα
που είχαν μείνει ανέγγιχτα
από τα τεράστια αυτοκρατορικά γεύματα
στους πρίγκιπες και τους ανώτατους αξιωματούχους,
τα έστελνε πάντοτε
ως ολοκληρωμένα γεύματα οκτώ ατόμων
συσκευασμένα σε λακαρισμένα κουτιά.
Ποτέ δεν έστελνε κάτι άλλο.
Πάντοτε για οκτώ άτομα.
ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ σε ένα γεύμα
δεν ήταν ποτέ
το ίδιο το φαγητό ,
μας δίδασκε,
αλλά πάντα η ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ.
...............πήρε ένα καινούριο φύλλο χαρτί,
έγραψε ΚΟΥΑΝΣΙ στη μέση
και το έβαλε σε έναν κύκλο.
Αυτό ήταν . ΚΟΥΑΝΣΙ.
Μπορούσε ένα άρθρο για φαγητό
να επικεντρώνεται σε μια κινέζικη ιδέα
για τις ανθρώπινες σχέσεις;
αλλά αυτό βρισκόταν
στην καρδιά της μαγειρικής, από
την οικογένεια και προς τα έξω ,
το φαγητό βρισκόταν στο επίκεντρο
των ανθρωπίνων σχέσεων στην Κίνα.
Ήταν ο βασικός μοχλός αλληλοεπίδρασης.
όλα τα γεύματα μοιράζονταν.
τίποτα δεν ερχόταν ποτέ σε ατομικό πιάτο.
ήταν η ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση
από αυτήν που έμοιαζε να ακολουθεί
η δυτική κουζίνα- προς τη μικρή συσκευασία
το πακέτο, το δυσευρετο και πάνω από όλα
την ατομική συσκευασία.
Και μόνο η ιδέα της ατομικής συσκευασίας
ηταν κάτι ξένο εδώ.
Το φαγητό ήταν κώδικας εθιμοτυπίας
αλλά και ιεραρχίας.
ένα γεύμα ήταν τροφή αλλά
και μια παρουσίαση συμβόλων,
υπαινιγμών και αναφορών
που συνέδεαν τους ανθρώπους
όχι μόνο μεταξύ τους
αλλά και με τον πολιτισμό ,
την τέχνη και την ιστορία τους.
.................................
Κουάνσι : μοιράζομαι,
το βαθύτερο είδος, οικογένεια...


Ο Τελευταίος Κινέζος Σεφ
Nicole Mones
Εκδόσεις Μελάνι.

Αγαπημένε μου Σαμ, από τη στιγμή..


....που γεννήθηκες , η ζωή μου άλλαξε.
έτσι αρχίζει η συλλογή από 32
γεμάτες θέρμη και κατανόηση ,
επιστολές που ο Νταν Γκοτλιμπ ,
ο παππούς, έγραψε προς τον Σαμ ,
τον εγγονό του .
έντιμες και ειλικρινείς
επικεντρώνονται στις προκλήσεις
που όλοι μας,
καθένας με τον τρόπο του,
αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας , και
η ανάγνωσή τους,
έχει τη δύναμη
να μας εμπνεύσει και να μας συγκινήσει.
και χρησιμεύει σαν μια θαυμάσια
υπενθύμιση ότι,
ανεξάρτητα από τις δυνατότητες
και τα όρια του καθενός ,
όλοι μας
δεν είμαστε σε τελική ανάλυση
παρά άνθρωποι.
................................
Δυο εβδομάδες μετά το ατύχημα μου ,
καθηλωμένος στο κρεββάτι
του νοσοκομείου, άκουσα
τον γιατρό στον προθάλαμο να λέει:
ο τετραπληγικός του 301
πήρε την αγωγή του;
Μόλις δυο εβδομάδες νωρίτερα
σε κάποιους κύκλους
ήμουν ο δρ. Γκοτλιμπ ,
αλλού πάλι ήμουν ο Νταν.
Και αλλού , ο μπαμπάς .
Και τώρα τι ήμουν;
ο * τετραπληγικός * ; ;
Ε, λοιπόν , Σαμ,
με τα χρόνια έμαθα
οτι δεν ΕΙΜΑΙ τετραπληγικός.
ΕΧΩ τετραπληγία.
Ούτε εσύ ΕΙΣΑΙ αυτιστικός.
ΕΧΕΙΣ αυτισμό.
Εξαιτίας της ταμπέλας
που μας βαραίνει,
κάποιοι θα αποφύγουν
να μας πλησιάσουν.
Κάποιοι άλλοι θα διστάσουν
να μας μιλήσουν
ή να μας εμπιστευθούν .
Με την κάκωση στη
σπονδυλική μου στήλη εγώ,
με τον αυτισμό σου εσύ,
φαινόμαστε διαφορετικοί
και λειτουργούμε διαφορετικά .
Αλλά μπορούμε κι εμείς
να μάθουμε στους άλλους,
όπως μου έμαθε εμένα η Νόρμα,
πως ό,τι κι αν έχει συμβεί
στο σώμα ή στο μυαλό μας ,
οι ψυχές μας παραμένουν
ανέπαφες....


Γράμματα στον Σαμ
Daniel Gottlieb
Εκδόσεις Κασταλία.

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Η τελευταία διάλεξη ...

Και τότε, σε εκείνη την αίθουσα αναμονής,
ξαφνικά κατάλαβα τι ήταν αυτό που έψαχνα.
Μου ήρθε στο μυαλό σαν επιφοίτηση:
Όποια κι αν ήταν τα επιτεύγματα μου ,
όλα τα πράγματα που αγαπούσα
είχαν τις ρίζες τους
στα όνειρα και στα σχέδια
που έκανα από παιδί...
και στους τρόπους με τους οποίους
είχα καταφέρει να τα πραγματοποιήσω
σχεδόν όλα.
Η μοναδικότητα μου, συνειδητοποίησα ,
βρισκόταν στις λεπτομέρειες
όλων των ονείρων-
από τα απίστευτα σημαντικά ως τα
εντελώς ιδιόρρυθμα-
που καθόριζαν τα 46 χρόνια της ζωής μου.
Ενώ καθόμουν εκεί,
συνειδητοποίησα ότι ,
παρά την ασθένειά μου ,
πραγματικά θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό
επειδή είχα πραγματοποιήσει αυτά τα όνειρα.
Και είχα πραγματοποιήσει τα όνειρά μου ,
σε μεγάλο βαθμό,
χάρη σε πράγματα
που με δίδαξαν ένα σωρό
ξεχωριστοί άνθρωποι
στη διάρκεια της ζωής μου.
Αν κατόρθωνα να πω την ιστορία μου
με το πάθος που ένιωθα,
η διάλεξή μου
μπορεί να βοηθούσε τους άλλους
να βρουν το Δρόμο
για να πραγματοποιήσουν
τα δικά τους όνειρα.
..............................................
Κατά τη γνώμη μου ,
δουλειά των γονιών είναι
να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους
να νιώθουν χαρά για τη ζωή
και να τους προσφέρουν
μεγάλη ώθηση
να ακολουθήσουν τα δικά τους όνειρα.
Το καλύτερο
που μπορούμε να κάνουμε
είναι να τα βοηθήσουμε
να αναπτύξουν τα δικά τους
προσωπικά εργαλεία
για να τα καταφέρουν.
Ετσι, τα όνειρά μου
για τα παιδιά μου
είναι πολύ συγκεκριμένα :
Θέλω να βρουν το δικό τους μονοπάτι
προς την ολοκλήρωση . Και,
καθώς εγώ δεν θα υπάρχω πια,
θέλω να τους ξεκαθαρίσω κάτι :
Παιδιά ,
μην προσπαθείτε να βρείτε
τι ήθελα εγώ να γίνετε .
Θέλω να γίνετε αυτό που
ΕΣΕΙΣ θέλετε να γίνετε !


Ραντυ Παους
Έχασε τη μάχη με τον καρκίνο
στις 25-7-2008

Μάθημα Ιστορίας...

Αξιοθρήνητοι είμαστε ,
παλεύοντας τη νύχτα με τα όνειρα ,
τη μέρα με τους θρύλους,
κι ύστερα η παράκρουση,
η καταφρόνια,
τα σφαγμένα ζώα,
ο πυρετός .
Κι άραγε κατά που κοιτάζουν
τ΄ανεστραμμένα μάτια των νεκρών ;
Ετσι είχαμε πάντα
ένα δρόμο να ξεφύγουμε ...


Μάθημα Ιστορίας.
Τάσος Λειβαδίτης .

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ...


... οι δρόμοι είναι για ταξίδια,
όχι για προορισμούς.

* η φωτογραφία είναι από
Ευχαριστώ.

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

ΠΑΝΤΑ...


ΚΑΘΕ ΕΜΠΟΔΙΟ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΚΑΛΟ !


Η φωτογραφία είναι από
Ευχαριστώ.

ALWAYS...



EVERY WALL IS A DOOR ! ! !

* R.W.EMERSON

* Η φωτογραφία είναι από

Kanthare ..φύλακα άγγελε της ..καλωσόρισες εδώ !

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΠΙΚΡΟ * ΚΡΙΜΑ*

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ ο μήνας της Μαρίας Δημητρίου

Tweety: Το Παλεύω Μέχρι Που Παλεύεται Και Όσο Μπορώ!!

Κ Ρ Α Κ ! ! !

Τον γέρο Σκρουτζ
τον γνώρισα στο σινεμά.
Ήταν το δώρο των γενεθλίων μου ,
μέσα Νοέμβρη,
εκεί προς τα μέσα
της δεκαετίας του ΄70 .
Η τηλεόραση δεν είχε μπει
ακόμη στο σπίτι μας,
αν και όλοι, συγγενείς και φίλοι ,
την είχαν ήδη μετατρέψει
σε ιερό βωμό της οικογενειακής εστίας.
Η έλλειψη όμως αυτή
στο δικό μου σπίτι
άφηνε σε μένα και τον αδελφό μου
περιθώρια για γοητευτικές εμπειρίες,
όπως αυτήν του σινεμά
με τη γλυκιά παρέα του πατέρα μου .
Αν και τα Χριστούγεννα
αργούσαν κομμάτι ,
μια ατμόσφαιρα προσμονής
γέμιζε ήδη τον αέρα της Αθήνας,
τις βιτρίνες της και
τις κινηματογραφικές της αίθουσες.
Ο τίτλος
* Το πνεύμα των Χριστουγέννων *
δεν μου έλεγε κάτι,
οι πατρικές εγγυήσεις όμως
για ένα * πολύ ωραίο έργο*
άφηναν πολύ...ελπιδοφόρες προοπτικές.

Από κείνη την πρώτη φορά
δε θυμάμαι τόσο
τα μηνύματα ή τους πρωταγωνιστές.
Στη μνήμη μου έχει μείνει
ακόμη η σκοτεινή μορφή
του τρίτου πνεύματος.
Του πνεύματος του μέλλοντος.
Φορούσε μια κουκούλα,
ήταν σιωπηλό και
μόνο με κινήσεις προειδοποιούσε
τον Σκρουτζ για την οικτρή καταληξή του.
Η σκηνή, που ο γέρο-τσιγκούνης
στέκεται μπροστά στο τάφο του
ήταν όντως επιβλητική ,
ιδίως μάλιστα τη στιγμή
που τραβάει την κουκούλα
του τρίτου πνεύματος και
αποκαλύπτει ένα απεχθές πρόσωπο
με άδεια μάτια,
ίδιος με κακό εφιάλτη
των παιδικών μου ονείρων.

Από τότε , το έργο
το είδα πάμπολλες φορές
με διαφορετικό καστ ηθοποιών.
Πάντα όμως περίμενα
τη σκηνή αυτής της αποκάλυψης.
Οταν έφτανε ,
πάντα είχα την τάση
να κλείσω τα μάτια,
αν και ποτέ δεν γεύτηκα ξανά
εκείνη την παιδική μου τρομάρα.
Αυτή η συχνή επανάληψη
με οδήγησε σταδιακά
στα υπόγεια μονοπάτια
του μυαλού του συγγραφέα ,
του Κάρολου Ντικενς.
Και από εμπειρία κατάλαβα
τι σημαίνει * αθάνατο έργο* .
Πολλές φορές αναρωτήθηκα :
Πως μένει τόσο ζωντανό
σα να γράφτηκε χθες,
ακόμη με γεμίζει
με φως η κατάληξή του,
τριάντα πέντε χρόνια μετά
την πρώτη μου εκείνη προβολή:
Τι διαχρονικό,
τι πανανθρώπινο έχει αγγίξει αυτή η ιστορία;
Ποιές θηλίτσες
με δένουν μ΄αυτή την ιστορία;

Υποψιάζομαι ,
πως η πρώτη, είναι
η επιστροφή του Σκρουτζ
στα εφηβικά σταυροδρόμια
των μεγάλων του αποφάσεων
και των λανθασμένων του επιλογών.
Εκεί, που νέος ακόμη, παλικαράκι,
αφήνει
το αγαπημένο κορίτσι
να φύγει από τη ζωή του ,
καθώς το κυνήγι της επιτυχίας
και του πλούτου έχει μαράνει
μέσα του κάθε ευαισθησία.
Εκείνο όμως που φέρνει δάκρυα
στα μάτια ,
είναι το ότι ο Σκρουτζ , γέρος πια,
παρατηρητής
της ίδιας του της ζωής,
ξαναβρίσκει κάτω απο τη στάχτη
των γηρατειών του
τη σπίθα της αλλοτινής του ζωής.
Ο Σκρουτζ είναι ακόμη ζωντανός.
Κάτω απο τη τσιγκουνιά του,
ένα *Αχ* τρεμοσβήνει ,
που τον κάνει να φωνάζει
στην ίδια την νεανική μορφή του :
* Τρέχα πίσω της ,
μην την αφήσεις να φύγει ,
δεν έχεις ζωή μακριά της *
Κανείς όμως δεν ακούει.
Α, όχι ! Δεν είναι ο Σκρουτζ
απλώς ένας ήρωας του Ντίκενς.
Είναι το δικό μας
πνεύμα του παρελθόντος ,
που μας απλώνει το χέρι
και μας γυρίζει στις στιγμές
των μεγάλων μας διλημμάτων.
Εκεί, που πια δεν έχουμε
άλλη ευκαιρία επέμβασης ,
ώστε να αλλάξουμε
τη ροή των πραγμάτων.
Εκεί, που η μνήμη των λαθών μας
δεν είναι μόνο βασανιστική ,
αλλά και ανίκητη .
Εκεί , που η λέξη * κρίμα*
δεν αφήνει τις πληγές να κλείσουν .

Το παρελθόν ,
η πιο σκληρή διάσταση του χρόνου.
Η ανέγγιχτη, η αναπότρεπτη ,
η διαρκώς παρούσα,
θέλουμε δε θέλουμε.

Θυμάμαι τώρα δα
εκείνη την παλιά ρώσικη ιστορία,
που ο Θεός,
μετά την δεύτερη παρουσία του ,
φωνάζει τον αποκαταστημένο πια
άνθρωπο κοντά του και
γλυκά του πιάνει το χέρι και
τον ρωτάει :
Πες μου, παιδί μου,
απ όλες τις πληγές,
που σου προκάλεσε
εκείνη η πρώτη σου αμαρτία,
ποια ήταν η πιο πικρή;
Κι ο άνθρωπος ,
σκύβοντας το κεφάλι, σιγανά ,
αλλά χωρίς να διστάσει, απαντάει :

Η μνήμη, Κύριε, η μνήμη.

Η δεύτερη μικρή θηλίτσα ,
απ οπου κρέμεται ,
σε μια γωνιά της ψυχής μου,
η ιστορία αυτή,
είναι το άνοιγμα της ματιάς
του Σκρουτζ σε αυτά,
που συμβαίνουν στο παρόν.
Γνώριζε μόνο τα κιτάπια με τις λίρες του.
Ολος ο κόσμος του ήταν
τυλιγμένος σε μικρά μασούρια.
Και ξαφνικά ,
ένα πολύ πλατύτερο παρόν
του αποκαλύπτεται.
Και στο παρόν αυτό,
ένας θάνατος ετοιμάζεται .
Ο Τιμ,
το ανάπηρο παιδάκι
του υπαλλήλου του , θα πεθάνει.
Στο παγωμένο του γραφείο ,
όλα τα παιδάκια είναι
για τον Σκρουτζ άχρηστα στόματα,
όπως είναι σήμερα για μας
κάποιες μελαμψές φιγούρες
των φαναριών,
των υπαίθριων παζαριών
και των δελτίων ειδήσεων.
Τώρα όμως,
την ώρα της επίσκεψης
του πνεύματος του παρόντος,
το παιδάκι παίρνει όνομα.
Το λένε Τιμ.
Και ο επικείμενος θάνατος
του Τιμ είναι αβάσταχτος.
Ο γέρο-φίλος μας συντρίβεται.

Πες μου , θα πεθάνει;
ρωτάει το πνεύμα.

Κι εκείνο, ειρωνικά
Τι σε νοιάζει ;
του απαντάει ,
ένα άχρηστο στόμα λιγότερο.

Και τότε,
κάτω απο τα σεντούκια με τις λίρες,
πίσω απο τα τεφτέρια
με όσους του χρωστάνε,
ο Σκρουτζ και εγώ μαζί του ,
ξαναβρίσκουμε μια καρδιά
που ακόμη μπορεί και νοιάζεται .
Χρόνια τώρα,
κάθε φορά που η ταινία αυτή
διεκδικεί ένα νέο χώρο
στην καρδιά μου,
οι οθόνες,
την ώρα της επίσκεψης
του πνεύματος του παρόντος,
γεμίζουν από τον ήχο

ενός * κ ρ α κ * ,

εκείνου του ευλογημένου *κρακ*
της συντριμμένης καρδιάς,
που ξαναβρίσκει το φυσικό της.

Το * κρακ* αυτό τρυπάει την οθόνη
και με βρίσκει
στο κέντρο της καρδιάς μου ,
της πέτρινης καρδιάς μου,
που ποτέ δε θέλει να είναι σκληρή
και που ελπίζει ,
στο βάθος της,
στο βαθύτατο βάθος της,
να έχει μείνει ζωντανή
μία σπίθα της άγιας συμπόνιας.
Δακρύζει ο Σκρουτζ για τον Τιμ
και ακούω τη δική μου φωνή
να ενώνεται με τη δική του :

ΘΕΛΩ ΚΙ ΕΓΩ ΝΑ ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ ,
ΘΕΛΩ ΚΙ ΕΓΩ ΝΑ ΣΥΜΠΟΝΑΩ,
ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ
ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΣ ΕΔΩ ΜΕΣΑ.

Η τρίτη θηλίτσα
δεν είναι το πνεύμα του μέλλοντος,
που ίσως περίμενες.
Πάντα οι σκηνές με αυτό
το τρίτο πνεύμα ήταν
στην παιδική μου ματιά
γεμάτες μελαγχολία και απειλή.
Η βουτιά του στο κενό ,
καθώς ανοίγει ο δικός του τάφος,
εκείνες οι βαριές αλυσίδες,
που τυλίγουν τον Σκρουτζ
σε ένα παγωμένο τόπο...
Με το μυαλό μου τις έσπρωχνα
για να τελειώσουν γρήγορα.

Η ψυχή μου πάντα ζήταγε ,
ακόμη ζητάει,
το ξημέρωμα,
όταν ο εφιάλτης έχει τελειώσει.

Πάντα, μα πάντα,
με δύο δάκρυα στα μάτια,
επιστρέφω σε εκείνο
το ξημέρωμα των Χριστουγέννων ,
που ο Σκρουτζ
με το άσπρο νυχτικό και τις παντόφλες
τρέχει πάνω στο φρέσκο χιόνι,
φωνάζοντας :

Δεν είναι αργά , ακόμη ζω, ακόμη ζω !

Αυτή είναι η τρίτη και
η πιο φωτεινή μου θηλίτσα.

Χρόνια τώρα
κολυμπάω με άφατη χαρά
σε αυτή τη θάλασσα
της ολοκληρωτικής αλλαγής,
του αναποδογυρίσματος
όλων των δεδομένων της ιστορίας,
που φέρνει η σκηνή αυτή.
Δε νομίζω να έχω ποτέ
συνειδητοποιήσει πιο έντονα
απ ότι στο σημείο αυτό της ταινίας ,
ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ,
αυτού του χρόνου
που περιμένει
το * κρακ * της καρδιάς μας ,
για να μας δώσει
τα κλειδιά του παραδείσου,
ήδη από εδώ,
από τούτη τη ζωή.

Είναι και κάτι ακόμη :
ο Σκρουτζ το πρωί των Χριστουγέννων,
μας παίρνει από το χέρι και
μας τραβάει στην τρέλα της φρέσκιας,
της παρθενικής,
της ξαναγεννημένης αγάπης του,
στην τρέλα της ευγνωμοσύνης του ,
για τη δεύτερη ευκαιρία
που του δίνεται,
στην σαλότητα της ελευθερίας
απο τα περίεργα βλέμματα
των άλλων, που τον βλέπουν
να τρέχει σαν τρελός και να φωνάζει .
Τρέχει σα παιδί
στους παγωμένους δρόμους,
γελάει και κλαίει μαζί,
φιλάει και εύχεται
όποιον συναντάει,
δίνει λίρες σε εκείνους
που μόλις το περασμένο βράδυ
πέταξε έξω ,
μπαίνει απρόσκλητος
στο σπίτι του ανιψιού του
και γίνεται το κέντρο της χαράς
στη Χριστουγεννιάτικη γιορτή.
Και το θαύμα :
Η αγάπη του δεν είναι
ένα χυμένο υγρό
σε μια στιγμή παροξυσμού.
Είναι ένα καλοκουρδισμένο μηχανάκι,
που θέτει στόχους και μέθοδο
να τους υλοποιήσει .
Θυμάστε;
Στέλνει στον υπάλληλό του
τη μεγαλύτερη γαλοπούλα,
αναλαμβάνει τη θεραπεία του Τιμ,
τόσα εκεί, έτσι εδώ.
Η δομή του μυαλού του,
τα ταλέντα του,
το επιχειρηματικό του δαιμόνιο,
όλα όσα είχαν επιστρατευτεί
για να λαδώνουν τη μηχανή
της μιζέριας και της καρμιριάς του ,
μεταμορφώνονται τώρα
σε εργαλεία
μιας ολοκληρωτικής και
έμπρακτης αγάπης και μοιρασιάς.
THE END , γράφει το πανί.
Τα φώτα ανάβουν
κι οι θεατές αναρωτιούνται
αν θα δεχθούν και φέτος
την επίσκεψη των τριών πνευμάτων,
την τριπλή θεόσταλτη δωρεά
της κάθαρσης
απο τα λάθη του παρελθόντος,
της αυτογνωσίας του παρόντος
και της μεταμόρφωσης
μιας ζωής χωρίς τέλος.

Τα τρία δικά μου πνεύματα
με επισκέπτονται και εμένα
κάθε χρόνο
το βράδυ των γενεθλίων μου ,
εκεί, στα μέσα του Νοέμβρη.
Πολλοί ξεχνούν τα γενέθλια μου.
Πολλές φορές, ακόμη και εγώ ο ίδιος.
Εκείνα ποτέ.
Οι γονιοί μου και εκείνα, ποτέ.
Πάντα έρχονται, μαζί και τα τρία.

Παρελθόν,

παρόν και

μέλλον

με δώρο δυο κουβέντες το καθένα.
Κάθε χρόνο ακούω τα ίδια λόγια ,
τα λόγια ,
που ακόμη δεν τα έχω βαρεθεί :

Εσφαλες άπειρα κι έχασες σωρό τις ευκαριίες ,
μου λέι το πρώτο.

Κοίτα τι συμβαίνει γύρω σου ,
δε ζεις μόνος, μην κρύβεσαι ,
μη φοβάσαι να συμπονέσεις ,
μου λέει το δεύτερο.

Και το τρίτο :
Ακόμη ζεις. Το παρελθόν σου συχώρα το .
Ακόμη ζεις. Το παρόν σου άρπαξε το .
Ακόμη ζεις. Το μέλλον είναι στο χέρι σου.
Μα μην ξεχνάς :
Ανθρωποι και Θεός,
αυτός που όπου να΄ναι γεννιέται,
περιμένουν ανυπόμονα
το * κ ρ α κ * της καρδιάς σου.

Εκείνη τη στιγμή,
εκείνη ακριβώς τη στιγμή ,
έρχεται πάντα το ξημέρωμα.
.....................................................
ΕΓΡΑΨΕ Ο ΗΛΙΑΣ ΛΙΑΜΗΣ ,
ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ .
ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ
ΕΝΟΣ ΚΡΥΜΜΕΝΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ .

Εικαστική δημιουργία (εικόνα)
του Νεκταριου Μαμαη.

Η ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΝΕΑΡΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
25 ΧΡΟΝΩΝ ,
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΖΩΝΤΑΝΗ
ΚΑΙ ΠΑΛΕΥΕΙ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙ
ΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ
ΝΑ ΤΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ
ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙ
ΤΟ * ΚΡΑΚ *
ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ ..........


Καλώς ορίσατε και Ευχαριστώ που ήρθατε Epikuros και mar9659 και Φυρδην-Μυγδην και Leovi και Fotis


IMAGINE ALL THE PEOPLE
LIVING LIFE IN PEACE

YOU MAY SAY
I AM A DREAMER
BUT I AM NOT
THE ONLY ONE !

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΘΕΣΙΝΟΒΡΑΔΥΝΗ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ .....ΣΗΜΕΡΑ ΕΚΛΟΓΕΣ...ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ...

...χθες το βράδυ ....
δεν ήξερα που να κρύψω το πρόσωπο μου ...
* η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε
αλλά ο καλύτερος τοίχος
να κρύψουμε το πρόσωπο μας *
Μανόλης Αναγνωστάκης


ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΠΛΗΣ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗΣ

Νόμος του Νεύτωνος .
Το μήλο πέφτει καθέτως.
Συνήθως πέφτει κάτω από τη μηλιά.
Ως τροφή αυξάνει την πείνα.
Συνεπώς δεν ενδείκνυται.
Ο νόμος, ιστός αράχνης.
Για τους ισχυρούς αντενδείκνυται.
Ας πάρουμε τους αριθμούς.
Απλή παράταξη κανόνων.
Για παράδειγμα,
ένα μήλο συν ένα μήλο.
Κάνουμε πρόσθεση.

Ένας νεκρός συν ένας νεκρός.

Κάνουμε αφαίρεση.

* ΑΜΙΡ ΑΓΙΑΝΤ ΝΙΚΟΣ Ι. ΚΑΡΑΒΕΛΟΣ

ΓΙΑ την Βασιλική .....

..............................

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ 1969 Μ.Χ.

Στην οδό Αιγύπτου
- πρώτη πάροδος δεξιά !
Τώρα υψώνεται το μέγραο
της Τράπεζας Συναλλαγών.
Τουριστικά γραφεία
και πρακτορεία μεταναστεύσεως.
Και τα παιδάκια
δεν μπορούνε πιὰ νὰ παίξουνε
από τα τόσα τροχοφόρα ποὺ περνοῦνε.
Ἄλλωστε τὰ παιδιὰ μεγάλωσαν,
ὁ καιρὸς ἐκεῖνος πέρασε ποὺ ξέρατε.
Τώρα πιὰ δὲ γελοῦν,
δὲν ψιθυρίζουν μυστικά,
δὲν ἐμπιστεύονται,
Ὅσα ἐπιζήσαν, ἐννοεῖται,
γιατὶ ᾔρθανε βαριὲς ἀρρώστιες
ἀπὸ τότε
Πλημμύρες , καταποντισμοί ,
σεισμοί, θωρακισμένοι στρατιῶτες,
Θυμούνται τὰ λόγια τοῦ πατέρα:
ἐσὺ θὰ γνωρίσεις καλύτερες μέρες
Δεν έχει σημασία τελικὰ
αν δὲν τὶς γνώρισαν, λένε τὸ μάθημα

οἱ ἴδιοι στὰ παιδιά τους,

Ελπίζοντας,

πάντοτε πὼς κάποτε

θὰ σταματήσει ἡ ἁλυσίδα

Ἴσως στὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν τους

ἣ στὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν
τῶν παιδιῶν τους.

Πρὸς τὸ παρόν,

στὸν παλιὸ δρόμο ποὺ λέγαμε,

ὑψώνεται
ἡ Τράπεζα Συναλλαγῶν
- ἐγὼ συναλλάσσομαι,
ἐσὺ συναλλάσσεσαι,

αὐτὸς συναλλάσσεται-

Τουριστικὰ γραφεῖα καὶ

πρακτορεῖα μεταναστεύσεως
-ἐμεῖς μεταναστεύουμε, ἐσεῖς μεταναστεύετε,

αὐτοὶ μεταναστεύουν-

Ὅπου καὶ νὰ ταξιδέψω

ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει,

ἔλεγε κι ὁ Ποιητὴς

Ἡ Ἑλλάδα μὲ τὰ ὡραῖα νησιά, τὰ ὡραῖα γραφεῖα,
τὶς ὡραῖες ἐκκλησιὲς

Ἡ Ἑλλὰς τῶν Ἑλλήνων.


* ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

* Για εμάς ; ; ;