ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΩ ΑΜΑ ΔΕΝ ΜΕΓΑΛΩΣΩ ....

Πριν από χρόνια είχα έναν φρονιμίτη που αρνιόταν να βγεί.
Πονούσε, πρηζόταν, ξεπρηζόταν, και πάλι από την αρχή.
Αποτέλεσμα μηδέν όμως.
Τώρα ξέρω , υποδήλωνε έμμεσα την αρνησή μου να ενηλικιωθώ.
Τοτε πίστευα ότι υποδήλωνε πως χρειαζόμουν επειγόντως οδοντίατρο.
Ανοιξα λοιπόν τον Χρυσό Οδηγό και βρήκα ένα όνομα στην τύχη.
Γείτονας ήταν. Πήγα ως εκει
με τρεμάμενα πόδια και χτύπησα το κουδούνι.
Μου άνοιξε ένας μειλίχιος πενηντάρης,
από αυτούς που επιδρούν κατευναστικά
στο νευρικό σύστημα των ασθενών.
Με παρελαβε χαμογελαστός,
με κάθησε στην πολυθρόνα, εκανε
μια ενδελεχη επισκοπηση του πεδιου
και αποφανθηκε οτι επρεπε να αποκαλυψουμε
το φρονιμίτη που επαιζε μαζι μου κρυφτό.
Εκλεισα λοιπον τα ματια ,
άνοιξα το στόμα και αφεθηκα
στα τιμια και εμπειρα χερια του.
Περιμενα μοιρολατρικά το χτυπημα
του τροχου επι καμποσα λεπτα ,
πιαστηκε το σαγόνι μου στο ααααααα....
αλλα τίποτα.
Τελικά αναγκαστηκα να ανοιξω τα μάτια.

Ο οδοντιατρος ειχε αποστρεψει
το βλεμμα απο το ορθανοιχτο στομα μου
και χάζευε το ανοιξιατικο πρωινό
από το μεγαλο παραθυρο απορροφημένος.

Μια λύπη στο πρόσωπο του
σε αναγκαζε να σεβαστεις τη σιωπή.

Περίμενα.
Σε λίγο με πήρε η άκρη του ματιού του
και στραφηκε.

Μου χαμογελασε.
Σκεφτομαι μου ειπε.

Κουνησα το κεφαλι,
ελπίζοντας να του δωσω να καταλαβει
ότι δε ζητούσα εξηγήσεις.

Πως το έκανα αυτό; συνέχισε.
Γιατι διάλεξα να περασω
όλα μου τα πρωινά
κοιταζοντας σκοτεινα στόματα και σάπια δόντια;

Με κοίταξε σοβαρά με τα γλυκά του μάτια
σαν να περίμενε από μένα εναν χρησμό.
Δεν ήξερα τι να του πώ.
Ψέλισσα μόνο
νάρθω αύριο;
Σήκωσε τους ώμους χαμογελώντας μια ιδέα

Εγώ;
μου έκανε στο τέλος
εγώ νάρθω αύριο;;;

Ανασηκωθηκα και εβγαλα το χάρτινο πετσετακι.
Εκείνος εξακολουθουσε να κοιταζει τη λιακάδα.
Φευγοντας του έδωσα το χέρι.
Καλή τύχη του είπα και
κατι από μέσα μου επέμενε ότι τη χρειαζόταν.
Εφυγα από το ιατρείο του χωρίς να ενοχληθώ.
Ηξερα ότι αυτή την ημέρα
δεν επρόκειτο να την ξεχασω εύκολα.
Ηταν μεγαλη τιμή για μένα.

Τρια χρόνια μετα ξαναπέρασα
απο το δρόμο του τυχαία.
Τη στιγμή που ξαναείδα την εισοδο
με τον μαραζωμένο φύκο και το φιστικί χαλάκι ,
όλη η σκηνή γύρισε πίσω ατόφια.
Ειχα δει το έργο ,
τώρα ήθελα να δω το τέλος.
Ετρεξα στα κουδούνια.
Το δικό του έλειπε.
Χαμογέλασα μέχρι τα αυτιά.
Βιάστηκα όμως, όπως πάντα.
Κάτω από τα κουδούνια υπήρχε
ενα χαρτακι κολλημένο
προσεχτικά με σελοτειπ:
-Το οδοντιατρειο του κ. Ταδε
μεταφερθηκε επί της οδού τάδε

Εκανα μεταβολή και έφυγα.
Το δρομάκι έμοιαζε
ξαφνικά στενότερο και ανήλιαγο.
Σαν να θυμήθηκε ότι καποιος
έδωσε εκει μια μαχη και την έχασε.

Καμμιά μάχη όμως δεν πάει χαμένη τελικά.
Εγώ παραδειγματος χάριν,
δεν τον λησμόνησα ποτέ τον απόηχό της

Τον θυμήθηκα ξανά σε λίγους μήνες,
τότε που έπρεπε να διαλέξω
ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ .

Δεν είχα ιδέα τι ήθελα.
Ηξερα όμως τι δεν ήθελα.
Τωρα ειχα και μια εικόνα οδηγό.
Εναν πενηνταχρονο
να αποστρεφει το βλέμμα
από τα πονεμένα στόματα.

Ενα κεφάλι σαν ηλιοτρόπιο
να κηνυγάει τη λιακαδα για να σωθεί.

Και μετα συνέχιζα
να τη χαριζω αυτη την ιστορία
-όπως μου χαρίστηκε-
σε όποιο την χρειαζόταν.

Τη λεω τωρα σε εσας.
Σε ολους και όλες εσας
που σπουδαζετε κατι και
αγωνιατε αν ειναι αυτο που πραγματικά θέλατε.
Σε όσους εχετε ξεκινησει
ΕΝΑ ΔΡΟΜΟ
αλλά αναρωτιέστε τα βράδια
αν αξιζει τον κόπο
να τον τραβήξετε ως το τέλος.

Αναρωτηθείτε λοιπόν.
Μήπως κοιτατε το παραθυρο
συχνότερα από το κανονικό;

Τοτε φοβάμαι ότι ήρθε η ώρα
να το ανοίξετε και να βγείτε .
Εντάξει, ενα ρισκο πάντα υπάρχει.
Μπορεί το παράθυρο να βρίσκεται στον πέμπτο.
Η ασφάλεια όμως είναι μόνο μια φρεναπάτη,
όπως η μονιμότητα, όπως το για πάντα.

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ
δυο φορές από το ίδιο ποτάμι.

Το ποτάμι αλλάζει.
Ούτε εμεις μένουμε οι ίδιοι.
Κάθε εφτα χρόνια περίπου
είμαστε ολοκαίνουργιοι ,
όλα μας τα κύτταρα
έχουν αντικατασυαθεί από άλλα.
Αφου λοιπόν όλα αλλάζουν ,
κι αυτό είναι το μόνο που δεν μπορούμε
να αλλάξουμε σε αυτη τη ζωή,
ας το κάνουμε μόνοι μας.
Ας διαλέξουμε εμεις
τις αλλαγές για να μην τις υποστούμε.

Ας διαλέξουμε μόνοι μας
τον τρόπο με τον οποίο
θα περασουμε το 60%
ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ .
ΚΑΙ – ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ-
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΙΝΟΤΟΠΙΑ
ΣΩΣΤΟΤΕΡΗ από το
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ

Οι πρωτοι μαρξιστές έλεγαν
-και είχαν απόλυτο δίκιο-
ότι είναι απάνθρωπο να κάνουμε
την ίδια δουλειά επί τριαντα πεντε χρόνια.
Πρότειναν λοιπόν να αλλαζουν
ειδικότητα οι άνθρωποι
κατα τακτα χρονικα διαστήματα
για να μην εκτροχιαστει
το μυαλό τους απο τη βαρεμάρα.
Η βιομηχανική κοινωνία που
χρειαζόταν εργατες εξειδικευμενους
τις χλευασε τις θεωρίες τους
και αφησε ανθρωπους
να τρελαίνονται βιδώνοντας
μια συγκεκριμένη βίδα
κάθε μέρα επί οχτώ ώρες
επί μια αιωνιότητα.

Το παράδοξο είναι ότι και σήμερα
τα παιδια πιεζονται από παρα πολύ νωρίς
να διαλέξουν τι θα γίνουν άμα μεγαλώσουν.
Κι ουτε που φτανει να δηλώσεις
δικηγόρος πχ αλλά πρεπει
να διαλέξεις και την εξειδίκευση
-αστικολογος ή ποινικολόγος;
Ποιος δεκαοχτάχρονος όμως
με σωας τας φρένας
ξέρει τι σημαίνει ακριβώς
η ζωή του ποινικολόγου ;

Ποιος μπορεί να του εγγυηθεί ότι
δεν θα κοιταζει
τα παραθυρα σε λίγα χρόνια,
παγιδευμένος για πάντα
στο προαύλιο της Ευελπίδων;;;

Εχουν άδικο μετα
καποιοι που διαλέγουν να μη μεγαλώσουν;
Ειναι εφιαλτικό .
Αφήνω το πόσο ανόητο είναι
για τις μεταβιομηχανικές κοινωνίες.

Οι στατιστικές ισχυρίζονται
ότι τα πέντε από τα οχτώ
παιδιά του δημοτικού
θα κάνουν επαγγέλματα
που δεν έχουν ακόμα εφευρεθεί. !!!!!!!!

Ο μόνος ασφαλής δρόμος
σε εναν κόσμο που αλλάζει
μορφή τόσο γρήγορα ,
που δεν προλαβαινουμε πια
να απορροφησουμε τις αλλαγές,
είναι η ευελιξία.
Η μόνη μας άμυνα είναι
η γενική μόρφωση
που θα μας επιτρέψει να εκπαιδευτούμε
εύκολα και γρήγορα
στα μελλοντικά επαγγέλματα
μόλις αυτα ενσκήψουν.

΄Η μόλις μας ενσκήψει εμάς η λαχτάρα
να ανοίξουμε ένα παράθυρο στη λιακάδα..........


Τι θα γίνω άμα ΔΕΝ μεγαλώσω. 2008
ΕΓΡΑΨΕ η Λένα Διβάνη, συγγραφεας,
αν. καθηγήτρια στην Νομική Σχολή της Αθήνας
και Αντιπρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου.


ΥΓ. αφιερωμένο στην Δωρίνα,
που από σήμερα, λόγω εργασίας,
από το παράθυρο της ,
κοιτάζει την έρημο του Ντουμπάι,
και ολόψυχα της εύχομαι
αυτό που πήγε εκεί να κάνει ,
να είναι η Αρχή όλων όσων
πραγματικά θέλει να κάνει στη ζωή της
και ποτε μα ποτε να μην κοιτάξει
εξω από το παράθυρο
με το ίδιο λυπημένο βλέμμα του οδοντιατρου
ΑΛΛΑ πάντα να κοιτάζει
και να χαίρεται
τις μέρες που πραγματοποιούνται τα όνειρά της...
Καλές και ΑΣΦΑΛΕΙΣ πτήσεις Δωρίνα !!!!!!!

ΥΓ. αφιερωμένο και στην Χριστιάνα
που νομίζω πως έχει
το ίδιο λυπημένο βλέμμα
με τον οδοντιατρο
καλη μου ,
ασε την καρδια και το μυαλό σου
να ησυχάσουν.
κατανοωντας την ομορφια του κοσμου
και τους απεριοριστους θησαυρους
που κρατα φυλαγμένους.
Ολα όσα εχεις μεσα σου ,
ολα οσα επιθυμει η καρδια σου
ολα εκεινα για τα οποία
σε εχει προορισει η φυση σου,
ολα αυτα περιμενουν κρυμμένα
στο συμπαν για σενα.
Σιγουρα θα ερθουν να σε συναντησουν.
Σιγουρα θα ερθουν.
ΚΟΙΤΑ ΤΟ ΧΑΡΤΗ ΣΟΥ.