....έφυγε για την αιωνιότητα ο Φώτης Κόντογλου.
Ο στενός φίλος του Β. Μουστάκης έγραφε:
Ο Θεός τον είχε χαριτώσει σπάταλα.
Του έδωσε μια ψυχή ωραία.
Και δύο τάλαντα εξαίσια :
ό,τι έβγαινε από τη γραφίδα ή το χρωστήρα του ,
έμεινε ανεπανάληπτο .
Άφταστο σε αισθητική αξία.
Κι ό,τι φανέρωνε από τον εσωτερικό του κόσμο ,
με λόγια ή με πράξεις ,
ήταν αληθινά πεμπτουσία ελληνική
του ευαγγελικού βιώματος.
Σε όλα του , ένιωθες
ότι είχες να κάνεις
με ένα κομμάτι
από το νταμάρι της Παράδοσης.
Δεν ήταν ένας υποδυόμενος.
Ήταν ένας ποιητής
ταυτισμένος με τα απαυγάσματα του.
Την Παράδοση του Γένους
δεν την είχε απέναντί του .
Δεν ήταν για αυτόν ,
ένα αντικείμενο.
Ήταν ο ίδιος η Παράδοση.
Οχι μνήμη και τύπος στεγνός.
Αλλά αείζωη ,
παρθενικά νέα,
ύδωρ αλλόμενον.
ΥΓ. Λεπτομέρεια τοιχογραφίας - αυτοπροσωπογραφία με την γυναίκα του και την κόρη του και κτητορικη επιγραφή- την οποία ο Κόντογλου είχε φτιάξει στο σπίτι του -1932 Πατήσια- και στον πόλεμο , που έφερε και σε αυτόν πολλές δυστυχίες--πούλησε για λίγο λάδι το σπίτι του με τις ζωγραφιές....
ΥΓ. Δωρεά Β. και Ν. Γουλανδρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου