ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 1977-???

1-7-2001 ...... καταρχάς βαρέθηκα να είμαι μέσα, έχω κουραστεί τόσα χρόνια που βρίσκομαι ανάμεσα σε τοίχους, το σιχάθηκα πάρα πολύ αυτό, δεν το αντέχω άλλο, έτσι μου έρχεται το ταβάνι να τρυπήσω με το νου μου , έξω να βγω... και ποτέ δεν ήμουν μαθημένος σε μια τέτοια κατάσταση, αφού παλιά έβγαινα βόλτα με το αυτοκίνητο καθημερινά, ειδικά το καλοκαίρι ήμουν όλο βόλτες και όταν σκοτείνιαζε , που έβγαινε το φεγγάρι , δεν ήθελα με τίποτα να γυρίσω σπίτι και καθόμουν ως αργά το βράδυ.... ξέρετε τι είναι να αισθάνεσαι φυλακισμένος μέσα στο ίδιο σου το σώμα , το μυαλό να θέλει να ζήσει πράγματα, τον έρωτα, την περιπέτεια, την διασκέδαση, τα ταξίδια και να μην μπορεί να ακολουθήσει το σώμα; να έχεις ταξιδιάρικη ψυχή και να μην μπορείς να την ταξιδέψεις, να θες να σπάσεις τις αλυσίδες που σε δένουν και να μην μπορείς με τίποτα.... ακόμα δεν έχω τη δυνατότητα να πιω νερό με το ποτήρι, αφού έχω εφτά χρόνια καθηλωμένος στο κρεβάτι και έχω πάρει μια κλίση και δεν μπορώ να κρατήσω το κεφάλι μου σε ίσια θέση . να μην μπορείς να απολαύσεις ούτε το νερό που πίνεις...πολλά πράγματα που σας λέω ίσως τα θεωρείτε ασήμαντα, αφού εσείς μπορείτε να τα κάνετε..... είναι πολλά πράγματα που δεν μπορείς να χαρείς όταν έχεις κάποιο πρόβλημα. για σκεφτείτε τους ανθρώπους που έχουν πρόβλημα όρασης , μπορεί να κάνουν κάποια πράγματα που δεν μπορώ να κάνω εγώ, αλλά το να μη βλέπεις το θεωρώ πολύ άσχημο, να μην μπορείς να διαβάσεις και να περιμένεις τους άλλους πότε θα το κάνουν για σένα, ή να μην μπορούν να δουν ένα αγαπημένο τους πρόσωπο , γιατί να μην μπορούν και αυτοί να απολαύσουν ένα ηλιοβασίλεμα ή μια πανσέληνο, που είναι τόσο ρομαντικά τη νύχτα...

ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ , ΟΤΑΝ ΜΑΛΙΣΤΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙΣ ΝΑ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ:

ΠΩΣ ΕΙΤΕ ΕΙΣΑΙ ΑΤΟΜΟ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΕΊΤΕ ΟΧΙ, ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΝΑ ΕΚΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΟΝΕΙΡΑ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΕΣ ΟΤΑΝ ΠΑΛΕΥΕΙΣ ΜΕ ΟΛΕΣ ΣΟΥ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ .

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΚΡΑΤΑΤΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ.

ΘΑΡΡΩ ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΓΙΑΤΙ Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΠΟΥ ΝΙΩΘΩ ΓΙΑ ΤΟ ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΖΩΗ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ, ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑ.

ΤΟ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΚΑΙ

ΜΕ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΨΥΧΗΣ ΣΑΣ ΒΕΒΑΙΩΝΩ ΠΩΣ

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ.

ΥΓ. Ο ΠΟΝΟΣ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΥΝΑΜΗ.

ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ .

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΧΛΙΑΣ , Α ΕΚΔΟΣΗ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2002

ΤΙΜΗ 8,70 ΕΥΡΩ

ΥΓ. Ο ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΖΕΙ ΣΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ,

ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΤΟ 1977.

ΔΕΝ ΦΟΙΤΗΣΕ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ , ΓΙΑΤΙ

Η ΣΠΑΝΙΑ ΠΑΘΗΣΗ ΤΟΥ - ΠΡΟΙΟΥΣΑ ΜΥΙΚΗ ΔΥΣΤΡΟΦΙΑ-

ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΕΤΡΕΠΕ.

ΕΜΑΘΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΗΘΕΛΕ ΠΟΛΥ.

Η ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ Η ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ

ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ.

ΑΥΤΑ ΤΟΝ ΟΠΛΙΣΑΝ ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ

ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ

ΝΑ ΑΝΑΜΕΤΡΗΘΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΟΥ.

ΚΑΙ ΧΑΡΗ ΣΕ ΑΥΤΑ

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΣΤΙΓΜΗ

ΝΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΟΝΕΙΡΑ.

ΥΓ. ΧΘΕΣ ΕΜΑΘΑ ΤΥΧΑΙΑ ΠΩΣ Ο ΠΕΤΡΟΣ

ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ ΤΟ ΠΟΛΥΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ

ΚΑΙ ΠΕΤΑΞΕ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ

ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ.

ΕΚΛΑΨΑ ΣΑΝ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕ ΧΘΕΣ.

ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΕΙΧΑ ΞΕΧΑΣΕΙ.

ΥΓ. Ο ΠΕΤΡΟΣ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΠΕΘΑΜΕΝΟΣ ΑΚΟΜΑ

ΜΕ ΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΠΩΣ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ !!!

ΥΓ. ΑΥΤΗ Η ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ

ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΗΝ ΑΝΑΞΙΑ

ΠΟΥ ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΟΥ,

ΞΕΧΑΣΑ ΕΥΚΟΛΑ

ΚΑΙ ΚΛΑΨΟΥΡΙΖΩ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΗΓΑΔΙ

ΤΗΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ.

Πελαγία, καλωσόρισες εδώ...

Να΄μαστε λέει, όλοι μαζί ....

Να ΄μαστε σε μια βάρκα και ν΄ αρμενίζαμε.

Να ΄ταν η θάλασσα γυαλί.

Να΄χε φεγγαράδα.

Κι εμείς να λέμε αστεία και να γελάμε.

Ν΄ αγκαλιαζόμαστε και να τραγουδάμε.

Να μην είχαμε βάσανα και μαύρες σκέψεις.

Τίποτα να μην είχαμε.

Να΄ μαστε ελεύθεροι σαν τα παιδιά.

Και ν΄ αρμενίζαμε...

Και να΄ταν από πάνω μας ένας Θεός,

γλυκός σα μέλι,

να μας καμάρωνε.

Να΄ μαστε , λέει ! .....

ΥΓ. Έγραψε η Αλκυόνη Παπαδάκη.

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι του TSAB - ΛΟΓΕΙΚΩΝ ( blog)

ΔΕΝ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ....

ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΙ ΦΤΑΙΝΕ .....

ΚΑΙ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΙΛΑΝΕ ...

Εγώ που είμαι άσχετη από την τέχνη της φωτογραφίας ,

θαυμάζω τις φωτογραφίες των ειδικών,

επαγγελματιών και μη,

και ΟΧΙ όλες τις φωτογραφίες ,

Αλλά μόνο αυτές που μόλις τις βλέπω,

ΤΙΣ ΘΑΥΜΑΖΩ

και αυτές ........ μου μιλάνε.

δηλαδή συγκινούν την καρδιά και το μυαλό μου.

γιατί όπως είπε και ο Henri Cartier Bresson !

* όταν φωτογραφίζεις , το μάτι, το μυαλό και η καρδιά

βρίσκονται σε μιαν ευθεία*

ΥΓ. Η υπέροχη φωτογραφία του δρόμου την νύχτα είναι από τον

AMATEUR PHOTOGRAPHER
http://bilsot1.blogspot.com/ τον οποίο ευχαριστώ θερμά.

ΥΓ. Τα λόγια του Bresson τα βρήκα στο blog ΦΩΤΟ-Γραφω

ΥΓ. Βασίλη τα κατάφερα, και σωστά να αναφέρω τις πηγές μου

και να προσθέσω τα ιστολογια που παρακολουθώ

ΥΓ. Δεν υπάρχει χρόνος,

ΟΛΑ ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ !

Ποια είναι η ρότα σας;;;

Ξέρεις ποια είναι τελικά η διαφορά των νέων

από τους μεγαλύτερους;

αυτό που λένε *χάσμα γενεών* ;

οι μεγάλοι κλείνουν λογαριασμούς.

Οι νέοι ανοίγουν.

Αν θέλεις να΄ χεις μια μικρή επαφή,

άφησε τους λογαριασμούς σου ανοιχτούς.

* ΦΑΛΤΣΟ η πορεία * φίλε μου .

όταν μας φώναζαν οι γέροι ναυτικοί να πάρουμε μαζί μας

μια πυξίδα,

βγάζαμε γλώσσα και τους κοροϊδεύαμε.

Η θάλασσα είναι δική μας, τους απαντούσαμε .

Ο ουρανός είναι δικός μας .

Η γη είναι δική μας.

Πως θα χαθούμε; ;;

Στο κάτω κάτω, υπάρχει ο πολικός αστέρας.

Ποια είναι η ρότα σας. Επέμεναν αυτοί.

Κι εμείς κομπάζαμε και κάναμε γκριμάτσες πίσω

απ την πλάτη τους. ή και μπροστά τους.

Δεν είχαμε ενδοιασμούς.

Φαλτσο η πορεία , φίλε, τελικά .

κι ούτε που προλάβαμε ν ανοιχτούμε

στους μεγάλους ωκεανούς.

Τίποτα δεν ανακαλύψαμε σπουδαίο σε αυτό το ταξίδι.

Η αίσθηση μονάχα πως τα λιμάνια ήταν μακριά.

Η βεβαιότητα μονάχα πως τα δελφίνια χόρευαν για μας.

ΦΑΛΤΣΟ Η ΠΟΡΕΙΑ.

Κανείς δεν αμφιβάλλει πια.

Ομως..........

Υπάρχουν πάντα κάποια δειλινά ,

όταν ο ήλιος σκορπιέται και χαρίζεται στα κύματα,

όταν ο θεός χωράει σε ένα μικρό ροδί συννεφάκι,

που εμείς,

καθισμένοι στην κουβέρτα,

παίρνουμε την κιθάρα μας και τραγουδάμε.

ΟΧΙ δεν είμαστε πικραμένοι.

ΝΑΥΑΓΟΙ είμαστε σε μιαν απέραντη νοσταλγία.

Τραγουδάμε για την ψυχή μας,

που νομίσαμε πως θα την κάνουμε σημαία της γης.

Για τα ξύλινα αλογάκια και τις καραμούζες μας που

ξεκινήσαμε να κατατροπώσουμε τον εχθρό.

Για τις αφίσες με τα ουράνια τόξα που δεν κολλήσαμε.

Για το παραμύθι που δεν είπαμε.

Για τον κόσμο που δε χώρεσε στ όνειρό μας.

Για τον πολικό αστέρα που μας πρόδωσε.

Τραγουδάμε για την αγάπη που δεν γνωρίσαμε

για το χάδι που αψηφήσαμε

για την ανθοδέσμη που δε στείλαμε στη μάνα μας

για την ανατροπή που ξεκινήσαμε ,

τρώγοντας μπισκότα με γέμιση σοκολάτας,

για τα κοχύλια που μαζέψαμε και δεν μοιράσαμε.

Τραγουδάμε για τη νίκη που δε γιορτάσαμε

για την ήττα που δεν υπογράψαμε

Για τους φίλους που μας έδωσαν

Τραγουδάμε για μας

Για το βίτσιο μας

Για το φάλτσο μας

Αυτό εννοούν ,

όταν τους ακούτε να λένε,

*τους έμεινε μόνο η ροκιά * .

* * Αλκυόνη Παπαδάκη.

* * Η καταπληκτική φωτογραφία είναι

από bilsot1.blogspot.com

Η ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ VS ΒΕΝΖΙΝΗ....

...Απεργούν οι οδηγοί των φορτηγών και των βυτιοφόρων .....

η ταμπέλα αναγραφής των τιμών στο βενζινάδικο ,

κάτω από το μπαλκόνι μου,

γράφει αριθμούς...1,448 ...1.596...1.155....

ατελείωτες ουρές αυτοκινήτων...

ακούγεται ξαφνικά η σειρήνα ενός ασθενοφόρου

μέσα σε αυτό υπάρχει ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ που

ίσως κινδυνεύει η ζωή του...........

...κοιτάζω κάτω

ΚΑΝΕΝΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΔΕΝ ΜΕΤΑΚΙΝΕΙΤΑΙ

ΚΑΝΕΝΑ

οι οδηγοί τους , άντρες και γυναίκες,

ακούν ΣΙΓΟΥΡΑ την σειρήνα

γιατί ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ

ΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ

κανένα αυτοκίνητο δεν μετακινείται

θέλουν να διατηρήσουν την σειρά αναμονής

στο βενζινάδικο ,

ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΟ

είναι ένας από τους πολλούς άλλους

ανθρώπους που κατοικούν

σε αυτή την πόλη

δεν είναι δικός τους , συγγενής, φίλος, γείτονας......

ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΧΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΒΕΝΖΙΝΑΔΙΚΟ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΞΕΝΟΥ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

Ελληνες και Ελληνίδες

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ για όλους μας.

ΥΓ. η σειρήνα ακόμη ουρλιάζει

ΥΓ. ΜΑΚΑΡΙ να τα καταφέρει .....

ΜΕΤΕΒΛΗΘΗ ΕΝΤΟΣ ΜΟΥ Ο ΡΥΘΜΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ...

..............................

Tελειώνει κι ο Ιούλιος.

Περιμένουμε.

Διαβάζω το μήνυμα της οικόγενειας Γκιόλια .

Βαθειά θρησκευτική πίστη.

Την οποία δεν καταλαβαίνω πια.

Σκέφτομαι το σπίτι του Σωκράτη.

Τα ρούχα του στις ντουλάπες.

Το φαγητό του στο ψυγείο.

Τις αθλητικές του κάλτσες πεταμένες ακόμα μέσα στον κάδο του πλυντηρίου.

Ο γιος του στην αγκαλιά της γυναίκας του.

Πάνω στην μητρική κοιλιά που κυοφορεί το άλλο «σπέρμα» του Σωκράτη.

Παραδίπλα αναμμένο ένα καντήλι.

Δίπλα στη φωτογραφία του γάμου.

Σημειώσεις.

Το κινητό του τηλέφωνο κλειστό.

Τις επόμενες μέρες η οικογένεια του Σωκράτη θα μαζέψει σε σακκούλες τα ρούχα του, τα αθλητικά του παπούτσια, να καθαρίσει το σπίτι από τη μυρωδιά του νεκρού.

Έθιμο νεοελληνικό νεκρικό κι αυτό.

Να μοιραστούν τα ρούχα του νεκρού στους φτωχούς.

Ο μικρός του γιος δεν θα έχει προσέξει ακόμα την απουσία του Σωκράτη.

Μερικούς μήνες μετά ο μικρός γιος του Σωκράτη θα πειστεί ότι ο Σωκράτης έχει πάει ταξίδι.

Στον Θεούλη δίπλα.

Ο Σωκράτης τον αγαπάει.

Ο γιος του Σωκράτη, κι ο άλλος γιος που θα γεννηθεί θα μεγαλώσουν

σε ένα σπίτι «παίζουμε ψέμματα».

Η ενηλικίωση κι ο βαρυσήμαντος θυμόςθα έρθει κάποια μέρα.

Οι γιοι του Σωκράτη δεν θα μπορέσουν να του ξεφύγουν πουθενά και με κανέναν τρόπο.

Η ψυχή τους θα είναι πετσοκομμένη τότε.

Εκεί στοχεύει αυτή η άλογη βια.

ΥΓ. Μανος Λαμπρακης Mediasoup

ΥΓ. ΑΝΤΕΓΡΑΨΑ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΜΕΣΑ

ΣΕ ΣΠΙΤΙΑ * ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΨΕΜΜΑΤΑ*

ΓΙΩΤΑ....

.........δέκα χρόνια πριν,

μάρτιος,

ξημερώματα,

ξεψυχάει

φεύγει η ψυχή της από το σώμα,

πεθαίνει μόνη,

μπροστά στα μάτια

του μονάκριβου μικρού παιδιού της....

ΠΑΝΤΑ

ΠΑΝΤΟΤΕ

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

ΧΑΣΚΕΙ ΑΝΟΙΧΤΗ Η ΠΛΗΓΗ ....

Ο ΠΟΝΟΣ ΠΟΥ ΧΑΡΑΚΩΣΕ

ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ

ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ

ΒΛΕΠΟΝΝΤΑΣ

ΤΑ ΜΑΤΙΑ

ΤΟΥ ΜΟΝΑΚΡΙΒΟΥ ΓΥΙΟΥ ΤΗΣ .....

ΤΙ ΣΚΕΦΤΗΚΕΣ ΓΙΩΤΑ ; ; ;

υγ. ευχαριστώ BILSOT για την φωτογραφία σου,

μου * μίλησε* και αυτή ... μαύρη γη κάτω κόσμος

που φιλοξενεί το πεθαμένο σώμα,

γαλάζιος ουρανός ψηλά που κατοικεί η ψυχή της .

.....Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΓΙΩΤΑΣ .....

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ...ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

Είναι σκληρή η Wonderland. Της Σεμίνας Διγενή

Sat, 24/07/2010 - 23:58 — Mediasoup

Ενα ξαφνικό τηλεφώνημα στις 10 το βράδυ κι ύστερα τα δάκρυα τριών ανθρώπων.

Κουβέντες φορτισμένες, φωνή που σπάει στα δύσκολα.

''Τον είδα με τα αίματα, με τα γυαλιά του σπασμένα δίπλα του..''

'Ηλθε σε λάθος κόσμο, λάθος εποχή.''

Είναι σκληρή η WONDERLAND, σκέφτομαι..

Σ.

Μαρία, καλωσόρισες, εδω...

...είναι μέρες που νοιώθω τόσο καλά,

ώστε μόνο η λογική μου

με εμποδίζει να χοροπηδήσω.

Οι άνθρωποι συχνά

με κατηγορούν ότι υποκρίνομαι.

Είναι σίγουροι ότι

κανένας δεν μπορεί να νοιώθει τόσο καλά.

Ξέρουν ότι έχω

τα ίδια προβλήματα με αυτούς.

Η υγεία μου δεν είναι άριστη .

Έχω ένα σωρό υποχρεώσεις.

Οι άνθρωποι αναρωτιούνται ,

πως γίνεται να είμαι τόσο ευτυχισμένη.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΗ.

ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΗ ΖΩΝΤΑΝΗ

και υπάρχουν ακόμη

πολλά να κάνω,

να γνωρίσω και να αγαπήσω.

Γιατί λοιπόν να μην είμαι ευτυχισμένη;

ΥΓ. τα παραπάνω λόγια

τα άκουσα πριν από καιρό,

μέσα σε ένα λεωφορείο που

πήγαινε...στον Παράδεισο !

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΟΥ ...

.....όλοι μας ζούμε

βασιζόμενοι στους άλλους,

όπως προστάζει

ο νόμος ο αιώνιος.

Κι αφού είναι έτσι,

ας ζούμε με αγάπη και καλοσύνη.

Αναζητάμε ο ένας τον άλλο

στη μοναξιά μας και

περπατάμε στο ΔΡΟΜΟ

όταν δεν έχουμε δικό μας

παραγώνι για να ξαποστάσουμε.

Φίλοι κι αδέρφια μου ,

ο πιο φαρδύς και ξεκούραστος

δρόμος είναι

Ο ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΑΣ .

καλέ μου φίλε ..για να ζήσει,

το καθετί που υπάρχει

βασίζεται σε όλα όσα υπάρχουν,

παντού και πάντα,

....................................

ο Δρόμος μου που τον διάλεξα

ανάμεσα σε δεκάδες

άλλες φωτογραφίες δρόμων ,

είναι ο δρόμος που φωτογράφησε

ένας amateur photographer

τον οποίο θερμά ευχαριστώ.

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από το

Bilsot1.Blogspot.com, στις 7-11-2009 και

στις 22-3-2010, εγώ τον συνάντησα

στις 31-5-2010 και σήμερα έμαθα και

το όνομα του : είναι ο δρόμος προς

Κορωνησια Αρτας.

Η ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ

Α. ΣΩΚΡΑΤΗΣ (470-399 π.Χ) από τους σοφότερους άνδρες της αρχαιότητας.

.....κανένας δεν ξέρει τι είναι ο θάνατος, ούτε αν είναι το μεγαλύτερο καλό για τους ανθρώπους. Και το φοβούνται όλοι σα να γνωρίζουν καλά πως είναι το μεγαλύτερο κακό. Πως λοιπόν;; Δεν είναι αυτό η πιο ντροπιασμένη αμάθεια, να νομίζει κανείς πως γνωρίζει εκείνο που δεν γνωρίζει;;; ΤΩΡΑ όμως , είναι ώρα να πηγαίνω, εγώ για να πεθάνω και σεις για να ζήσετε. Ποιος από μας πηγαίνει στο καλύτερο, κανένας δεν γνωρίζει, παρά μόνο ο Θεός.

- Απολογία Σωκράτη-

Β. ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

......ο δε Ιησούς έλεγε.. πάτερ , άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι....

-κατα Λουκα κεφ. ιγ στ. 34-

Γ. Σωκράτης Γκιόλιας 19-7-2010 μ.Χ.

Σωκράτη μας,

πριν οκτώ χρόνια που σε παντρέψαμε είχες γεμίσει μια μεγάλη εκκλησία με φίλους και γνωστούς για να σου ευχηθούν να ζήσεις. Χθες, γέμισες πάλι εκτός από την εκκλησία και όλη την πλατεία για το τελευταίο αντίο.

Θέλουμε να ευχαριστήσουμε από την ψυχή μας όλους, γνωστούς και άγνωστους, που συμμετέχουν στον πόνο μας για τον άδικο χαμό σου.

Τα στοιχεία της ψυχής σου, η βαθειά σου πίστη, η καθαρότητα της ζωής σου και η φιλάνθρωπη καρδιά σου μας βεβαιώνουν ότι είσαι στην αγκαλιά του Θεού και αυτό είναι η μόνη μας παρηγοριά.

Ευχόμαστε η θυσία σου να λειτουργήσει σαν ξυπνητήρι στη συνείδηση του ελληνικού λαού.

Η γυναίκα σου, οι γονείς σου και τα αδέρφια σου σαν το καλύτερο μνημόσυνο ζητούν από το Θεό να συγχωρέσει τους φονιάδες σου όπως και συ θα ήθελες.

- Η ΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ 21-7-2010 6.ΟΟμμ

ΥΓ. .................... ????????????????????? !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΥΓ. η επεξεργασία της πληροφορίας

είναι σημαντικότερη

από την πληροφορία

ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΤΟΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΙΩΝΑ..1991

..σε ένα τηλεφωνικό θάλαμο, έμπαινες μόνη ή με το μωρό στην αγκαλιά σου, πάντα κλαίγοντας, πάντα, να τηλεφωνήσεις , στην πατρίδα, στο σπίτι σου, να πεις ΦΟΒΑΜΑΙ ή να πεις ΟΛΑ ΚΑΛΑ... ηταν τότε 9 Νοεμβρίου , που τηλεφώνησες για να πεις ότι το παιδί σου , ένα μωρό ούτε δυο χρονών, χειρουργημένο , στο παιδικό νοσοκομείο, απλώνει το χέρι και τραβάει από το δεξί του ποδαράκι, τις γραμμές της μορφίνης και των ορών, πιτσιλιέται με αίματα παντού, στο σώμα, στις πυτζάμες, στο παιχνίδι, ΔΕΝ τα χρειάζεται πια, μόνος του το αισθάνθηκε , ένοιωσε καλύτερα, δυνατός, δεν τα ήθελε άλλο επάνω του ...δυνατός, γενναίος, αποφασιστικός...ο γιατρός απορούσε πως άντεξε χωρίς αυτά δυο μέρες μετά την εγχείρηση.... στην εντατική όταν τον έφεραν μετά από το χειρουργείο, δεν έμοιαζε με το μωρό που είχες αφήσει στο χειρουργικό κρεβάτι, ήταν ένα μικρό σωματάκι, γυμνό, χωρίς μαλλιά και φρύδια, αδύνατο σαν πουλάκι , διπλωμένο στα δυο με δεκάδες καλώδια , δεκάδες καλώδια παντού..... και από το ραδιόφωνο του νοσοκομείου να ακούς το τραγούδι που θα σημαδέψει για πάντα τις προσευχές σου για τη ζωή αυτού του παιδιού.... I can' t live, if living is without you ....... δεν χαίρεσαι , φοβάσαι, τηλεφωνείς και τους λες, όλα πήγαν καλά, αλλά εσύ δεν το πιστεύεις ακόμα, φοβάσαι, τηλεφωνείς και τους λες, θα κάνει ακτινοβολίες, ΠΩΣ γίνονται ραδιοθεραπείες σε μια δυνατή ψυχή που έχει κατοικία της ένα πολύ μικρό , αδύναμο και κατατρυπημένο σωματάκι επτά κιλών;;; ... θα το μάθεις σύντομα, στις 18 του ίδιου μήνα του παγωμένου και θλιμμένου εκείνου Νοεμβρίου , σε ένα υπόγειο τμήμα ενός αγγλικού νοσοκομείου , για τρεις εβδομάδες , θα μαθαίνεις πονώντας λιγότερο από το παιδί σου, γιατί το παιδί σου ήταν εκείνο που έδινε τη μάχη με το ΘΑΝΑΤΟ.... εσύ κάθε πρωί, με καταρρακτώδη βροχή, ξεκινάς από τον ξενώνα για το νοσοκομείο με το μωρό σου αγκαλιά, μπαίνεις εκεί κάτω στη μεγάλη αίθουσα του υπογείου , τους βλέπεις να σχεδιάζουν γραμμές στην μικροσκοπική κοιλίτσα του γυιου σου, κάθεσαι στην καρέκλα κρατώντας τον αγκαλιά, το παιδί σου αντιστέκεται, ο γιατρός φέρνει τη μάσκα με το αέριο στο παιδικό προσωπάκι, αντιστέκεται το μωρό συνέχεια, μέχρι που ναρκώνεται, η αντίσταση του υποχωρεί, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΤΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΤΟΥ ΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΣΕ ΚΟΙΤΑΖΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΒΑΡΑΙΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΗΣ ΝΑΡΚΩΣΗΣ, σηκώνεσαι από την καρέκλα , είσαι και νιώθεις ρομποτ, αυτόματες κινήσεις, αφήνεις το παιδικό σωματάκι πάνω στο κρεββάτι της ραδιοθεραπείας, βγαίνεις έξω , κάθεσαι στην αναμονή, είσαι ζωντανή νεκρή, ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ ΣΙΩΠΗΛΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΑ Κύριε ελέησον ...... σε αυτό το ΕΛΕΟΣ ελπίζεις, προσεύχεσαι μέχρι τη στιγμή που θα σε φωνάξουν πάλι μέσα να πάρεις το ναρκωμένο μωρό στην αγκαλιά σου, να περιμένεις να συνέλθει από την νάρκωση, να το ακούσεις να κλαίει δυνατά δείχνοντας την πόρτα της εξόδου, να σηκώνεσαι , να φύγετε, να έρθετε ξανά αύριο, για τρεις εβδομάδες να επαναλαμβάνονται όλα με τον ίδιο τρόπο, οι γραμμές στην κοιλιά, η νάρκωση, τα μάτια που σε κοιτούν πριν κλείσουν, το Έλεος που ελπίζεις, τα κλάματα της ξε-νάρκωσης, το παιδικό χεράκι που δείχνει πάντα προς την έξοδο.... και όμως μετά από αυτό πάλι ο φόβος του θανάτου είναι ακόμη εκεί, τηλεφωνείς πάλι στην πατρίδα , κλαίγοντας πάντα και λες : είναι ακόμη μέσα στο σώμα του, σαν μια μικρή φακή αλλά είναι ακόμη εκεί.... θα ακολουθήσουν και άλλα βήματα στη συνέχεια , όλο και πιο οδυνηρά, όλο και πιο δύσκολα, και εσύ θα γίνεις ολόκληρη μια προσευχή , θα είσαι μια Προσευχή που ζει, κινείται, προσπαθεί, κλαίει, τηλεφωνεί, φεύγει, έρχεται... και χρόνια μετά θα είσαι ξανά εσύ , μια μητέρα που πηγαίνεις το παιδί σου στο σχολείο, πρώτη τάξη του δημοτικού, ένα μικρό όμορφο αγόρι με μακρυά μαλλιά , που ανεβαίνει τη σκάλα του σχολείου φορτωμένος στην μικρή του πλάτη , τη σχολική τσάντα, και αναρωτιέσαι , ΠΟΣΑ βάρη έχει ήδη κουβαλήσει αυτό το παιδικό σωματάκι, πόσα δηλητήρια και τι φωτιές πέρασαν μέσα σε αυτό το κορμάκι ..και όμως νατος εδώ μπροστά στα μάτια σου ΑΓΝΟΣ και ΑΘΩΟΣ συνεχίζει να ανεβαίνει.... και αυτή η δύναμη που κρύβεται μέσα σε αυτό το παιδί , είναι το σκοινί που σε τραβάει και εσένα μπροστά.... τώρα δεν τηλεφωνείς από το κόκκινο τηλεφωνικό θάλαμο στην πατρίδα , τώρα είσαι στην πατρίδα και τηλεφωνείς από το γκρι τηλέφωνο του σπιτιού σου , στην μαμά του Ιάκωβου, του εξάχρονου Ιάκωβου, που έκανε ραδιοθεραπείες και εκείνος στην Αγγλία των κόκκινων τηλεφωνικών θαλάμων... τηλεφωνείς στην μαμά του και της ΣΤΕΛΝΕΙΣ την ΣΙΩΠΗ ΣΟΥ , για τον Ιάκωβο, που την Κυριακή το μεσημέρι η μητέρα του του είπε: αγόρι μου ας βγάλουμε την μάσκα του οξυγόνου να κοιμηθείς λιγάκι και όταν ξυπνήσεις να δούμε την αγαπημένη σου ταινία το καρατε κιντ... τα μάτια του Ιάκωβου θα την κοίταξαν όπως με κοίταζαν τα μάτια του δικού μου παιδιού ΜΕ ΑΓΑΠΗ και ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ....... η Ελένη έλεγε ψέμματα, βγάζοντας τη μάσκα , άφηνε τα ΦΤΕΡΑ ΕΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΥ ΝΑ ΡΙΖΩΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ....

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι από το μπλογκ Φωτο-γραφήματα.

ΥΓ. Πάντα οι θάλαμοι αυτοί θα με κάνουν να κλαίω

από Χαρά που ο γυιός μου είναι ζωντανός ,

από Λύπη για τα φτερά που εξακολουθεί

η αρρώστια αυτή να χαρίζει

σε παιδικά κορμάκια.

Λίνα, καλωσόρισες, εδώ..

......όλοι μας ζούμε βασιζόμενοι στους άλλους, όπως προστάζει ο νόμος ο αιώνιος. Κι αφού είναι έτσι , ας ζούμε με αγάπη και καλοσύνη. Αναζητάμε ο ένας τον άλλο στη μοναξιά μας και περπατάμε στο ΔΡΟΜΟ όταν δεν έχουμε δικό μας παραγώνι για να ξαποστάσουμε.

Φίλοι κι αδέρφια μου ,

ο πιο φαρδύς και ξεκούραστος

δρόμος είναι ο συνάνθρωπος μας.

καλέ μου φίλε ..για να ζήσει, το καθετί που υπάρχει βασίζεται σε όλα όσα υπάρχουν, παντού και πάντα, και όλα όσα υπάρχουν ζουν με την πίστη , που δεν έχει όρια, κι από τη γενναιοδωρία του Ύψιστου.

υγ. Χαλιλ Γκιμπραν. Ο κήπος του προφήτη

ΧΡΟΝΟΣ? ΔΡΟΜΟΣ !!!

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΡΟΝΟΣ.

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ !

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΡΟΝΟΣ.

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ !

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΡΟΝΟΣ.

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ !

ΥΓ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ Κ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ...

Μη καταπιστευσεις με ,

ανθρωπινη προστασια ,

Παναγία Δέσποινα,

αλλα δεξαι δεησιν του ικετου σου ,

θλιψις γαρ εχει με,

φερειν ου δυναμαι ,

των δαιμονων τα τοξευματα,

σκεπην ου κεκτημαι,

ουδε που προσφυγω ο αθλιος

παντοθεν πολεμουμενος,

και παραμυθιαν ουκ εχω πλην σου,

Δέσποινα του κοσμου,

ελπις και προστασία των πιστων,

μη μου παριδης την δεησιν,

το συμφερον ποιησον.

ουδεις προστρεχων επι σοι,

κατησχυμμενος απο σου εκπορευεται,

αγνή Παρθένε Θεοτόκε,

αλλ αιτειται την χαριν

και λαμβανει το δωρημα

προς το συμφέρον της αιτησεως.

Μεταβολη των θλιβομενων ,

απαλλαγη των ασθενουντων,

υπάρχουσα,

Θεοτόκε Παρθένε,

σωζε πολιν και λαον ,

των πολεμουμενων η ειρηνη

των χειμαζομενων η γαληνη,

η μονη προστασια των πιστών.

ΥΓ. Ευχαριστω απο καρδιας τον Δημητρη Κ.

τον φωτογραφο της διπλανής πόρτας και

των..Λογεικων και για την υπέροχη φωτογραφία

της Εικόνας

και για την άδεια του να μεταφέρω εδώ όποια

φωτογραφία του επιλέξω . Ευχαριστώ!

ΘΑΝΑΤΟΣ...

ΘΕΕ ΜΟΥ ,

ΕΙΧΑ ΞΕΧΑΣΕΙ ΠΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ

ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ...

Γιώτα ! Καίτη! Σωτήρης! Τριανταφυλλιά! Ασημίνα! Χριστίνα! Θάλεια! Λυδία ! Σουζάνα! Μάρθα! Ασπασία! Γρηγόρης! Σταύρος! Νίκος ! Ιάκωβος! Μιχάλης! Χρήστος! Στέφανος! Κώστας ! Θανάσης! Δημήτρης! Ευαγγελία! Σοφοκλής! Νατάσα! Βασίλης! Ερση! Βαγγελίτσα! Ρούλα! Κική! Αλέξης! Καλλιόπη! Θεοδώρα! Μαρία! Θωμάς! Σταμάτης! Δέσποινα! Διαμάντω! Αντωνία! Παναγιώτης! Δημήτρης! Αποστόλης! ............................

υγ. η φωτογραφία είναι του Διαβάτη- οδεύοντας

ΘΑΝΑΤΟΣ......

ΟΤΑΝ ΦΥΣΣΑΕΙ ΘΑΝΑΤΟΣ

ΑΝΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΓΛΩΣΣΑ ....

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΡΙΓΚΗΠΕΣ.....

ΣΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ

ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΝΥΧΤΑ....

ΔΕΥΤΕΡΑ 19 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ...

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΛΕΣ ΣΑΝ ΤΙΠΟΤΑ.

ΓΡΑΜΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΩΤΗ Ν. ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

Αφήσαμε τον από μέσα μας άνθρωπο να χερσώσει, τον πνίξανε τα βάτα και τα βρωμόχορτα, σα να ναι κανένα ξεχασμένο μνημούρι, και κοιτάζουμε ξιπασμένοι τα μακρινά ταξίδια στον απέξω κόσμο. Αχ! ο απέξω κόσμος , αυτός που βρίσκεται μέσα στο φυσικό διάστημα, είναι ο ίδιος παντού. Ο από μέσα κόσμος είναι γεμάτος μυστήριο, ανεξερεύνητος, εξαίσιος, θαυμαστός. ! Εκεί βρίσκεται ο Ναός του Πνεύματος. !

...................................................

Αυτή η ειρήνη, η απέξω ειρήνη, είναι ένα ψέμα, αν δεν έχει κάθε άνθρωπος την από μέσα ειρήνη. ! Η από μέσα ειρήνη φέρνει και την απέξω. Πλην, κι αν υποθέσουμε πως γίνεται μια εξωτερική ειρήνη στον κόσμο, μ όλο που θα ναι βλογημένη, θα ναι ωστόσο λειψή, θα ναι ψεύτικη, αν δεν φωλιάσει αυτό το αγιασμένο πουλί μέσα στην καρδιά μας και μέσα στην διάνοια μας. ..... όσον υπάρχει πίστη, υπάρχει και ελπίδα. κι όσο δυνατότερη είναι η πίστη, άλλο τόσο βεβαιότερη είναι η ελπίδα. Χωρίς ελπίδα δεν γίνεται μήτε ευτυχία, μήτε ειρήνη μέσα στον άνθρωπο...

..........................................................

Κ ΄επειδής ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός στον κόσμο , δηλαδή δεν είναι ολότελα όμοιος με κανέναν άλλον, και το ύφος του θα ναι ξεχωριστό... Το θέμα και το ύφος πάνε μαζί. Ένας άνθρωπος έχει τούτο ή εκείνο το ύφος, γιατί ή όψη που έχει γι αυτόν ο κόσμος είναι τούτη ή εκείνη και γι αυτό και τα θέματα για τα οποία μιλά είναι αυτά κι όχι εκείνα.

........................................................

υγ. ευλογημένο καταφύγιο. εκδόσεις ακρίτας.

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥΣ, ΕΝΑΣ ΑΡΧΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ..

Τι έχει κάνει;

Ευτυχής ναυαγός στο νησί του,

εκδότης μαθητικού περιοδικού,

εργάτης στη Γαλλία ,

δάσκαλος γαλλικών στο Αϊβαλί,

αναχωρητής στον Άγιον Όρος,

συντηρητής στην Αίγυπτο ,

σκηνογράφος,

μεταφραστής;

......

Συνοικία Κυπριάδου . Στο φως της εξώπορτας του κήπου πεταρίζουν κουνουπάκια. Ο Νίκος Καζαντζάκης τον αγκαλιάζει και τον λέει πρωτομάστορα του ελληνικού λόγου. Νύχτα και φέγγει το καντήλι, ήρεμες αναπνοές. Τον ξυπνά ένα φρικαλέο μουγκρητό. Ένας πεθαμένος γνωστός του τον επισκέπτεται και του περιγράφει την κόλαση. Ξεθάβει τον Λεοκάντιο Κάλβο. Ξαπλωμένος καταγής αφουγκράζεται πως μεγαλώνουν τα φυτά. Καταγράφει την εκτέλεση του Ιγνάτιου Φόβου. Ταξιδεύει στο νησί του διαόλου. Αρθρογραφεί στον ορθόδοξο Τύπο εναντίον των ενωτικών και των παπικών. Συντάσσει ιστορίες δαιμονίων, στους καιρούς των ευσεβεστάτων βασιλέων και των πολυχρονεμένων πατισαχ. Η χειρότερη εκδούλευση σ΄ ένα εξεγερμένο έφηβο είναι να του πεις ότι έχει δίκιο. Παράξενο: τα δάκρυα της ομορφιάς και του παράπονου συγχέονται με τα δάκρυα του πληγωμένου εγωισμού. Τα θρηνητικά συναξάρια του κυρ Φώτη μπορούν να διαβαστούν με τη γροθιά σφιγμένη. Προσπαθούμε να αναγνώσουμε την Ιστορία μας μ΄ έναν τρόπο που να μην μας πονάει. Γυρεύουμε το δίκιο μας και καταλήγουμε σε συμπλέγματα. Γέμισε ο τόπος κρύους βυζαντινούς τρούλους και κουρασμένες ευαισθησίες.

* Η παράδοση μένει πάντα ίδια και, μένοντας ίδια, γίνεται αλλιώτικη. Δεν είναι καθόλου όμορφη, αλλά είναι ωραία*

Πόσο χρεώνουμε για αυτά την πολεμική διδασκαλία του Κόντογλου;

Αν πάμε να ξεχωρίσουμε τα χαρακτηριστικά του , είναι αδύνατον να τον περιγράψουμε σε μια στατική εικόνα με συνέπεια.

Θυμώνει και βροντάει και χαμογελάει με προσήνεια.

Έχει χιούμορ και είναι πειραχτήρι.

Μπορεί να διασπά τις γενικότητες που βάζει ο ίδιος μπροστά του : άγιοι και πειρατές μοιράζονται το ίδιο βαθύ βλέμμα.

Υπερασπίζεται τον Βάρναλη και βραβεύει τον Σκαρίμπα.

Ομολογεί , αυτός, ο πολέμιος του ακαδημαϊσμού ,

ότι τον συγκινεί κάθε μέτρια θαλασσογραφία,

επειδή αγαπά τη θάλασσα.

Δεν χρειάζεται να ψάχνουμε αντινομίες όταν κάποιος φθάνει πολύ πέρα από τις προθέσεις του. Η προσωπική σύνθεση του κόσμου του είναι ένας χάρτης που δείχνει αναπάντεχες κατευθύνσεις. Η πρόκληση σήμερα είναι να τολμήσουμε ανοίκειες γειτονίες. Να τον διαβάσουμε παρέα με τους χιουμορίστες των φρι πρες. Να βάλουμε σιωπή στη θέση της κριτικής ευχέρειας.

Να αφαιρούμε όχι να προσθέτουμε.

Δάσκαλε, είναι δύσκολο να το πιστέψεις :

το αποτρόπαιο μοναστήρι σου,

το λεγόμενο Καταβύθιση, και

ο Θεός ο Κόνανος

κομίζουν μια γλυκιά ανάσα

στον Εικοστό Πρώτο αιώνα.

ΥΓ. ΕΓΡΑΨΕ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ