ΚΟΙΤΑ ΠΩΣ ΕΚΛΕΙΣΑΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ...

....η αιτία είναι πως μιλάει για μια ασθένεια

που συνίσταται σε επαναλήψεις,

που είναι φτιαγμένη από την αταξία μέσα στο χρόνο...

....υπήρχε μια αληθινή φάτνη από νεαρούς βουνόκεδρους...

δεν τους καλλιεργούσε σε φυτώριο..

τους φρόντιζε εκεί που φύτρωναν...

τους μιλούσε, κλάδευε τα κιτρινισμένα ή σπασμένα τους κλαδιά με κέρατα αγριων αγελάδων,

τους έβαζε χώμα όταν έβλεπε ξεγυμνωμένες τις ρίζες τους ,

καλλώπιζε τα φυλλώματα τους όταν τα είχε αναστατώσει ο άνεμος...

τους αγαπούσε.

Οταν φτάναμε στους βουνόκεδρους,

τους έκανε επίσκεψη αβροφροσύνης

-αυτό συνέβαινε παλιά,

γιατί, σιγά, σιγά,

είχε αρχίσει να αποτραβιέται.. .

αυτό θυμάμαι πως μου είχε κάνει εντύπωση.

Πήγαινε , σίγουρος για τη διαδρομή,

περπατούσε με κανονικό βήμα,

αλλά σταματούσε ξαφνικά και

έπαιρνε διαφορετική κατεύθυνση ,

μολονότι σ όλη του τη ζωή

είχε τέλεια αίσθηση προσανατολισμού,

καθώς και απίστευτη φωτογραφική μνήμη

για όσα μέρη είχε δει ,

για όσα είχε ταξιδέψει.

Απο το 1951 , όταν διασχίζαμε ολόκληρη την Κορσική

κι αργότερα μερικά από τα νησιά των Κυκλάδων ,

ποτέ δεν τον είδα να χάνεται,

εκτός αν ήθελε να χαθεί........

Κι έπειτα ,

πριν από εννιά ή δέκα χρόνια ,

ίσως και λιγότερο,

άρχισε να διστάζει , να κοντοστέκεται,

να μην εμπιστεύεται τα βήματα του.

Κάθε φορά σταματούσε και,

ξαφνικά βαρύθυμος, μου έλεγε..

Κοίτα , οι δρόμοι μας έκλεισαν

ή

Κοίτα, Φρανσετ, τα μονοπάτια μας χάθηκαν...

υγ. αρχίζω να αντιγράφω σήμερα ,

ως ένδειξη αγάπης και κατανόησης,

στον πατέρα μου , που έχει άνοια.

υγ. αφορμή να αντιγράψω μου έδωσε η Ν***

που φροντίζει μια ηλικιωμένη που έχει άνοια, αλλά

η ψυχή της καταλαβαίνει τα πάντα , και πιο πολύ

την αγάπη της υπηρέτριας και όχι των παιδιών της...