Ιάνης Ξενάκης 6....

..τον θυμάμαι πάντα χωρίς αποσκευές, Σπαρτιάτη.

Του άρεσε να ζει με το τίποτα.

Γεννήθηκε πλούσιος, έπειτα τα έχασε όλα, δεν είχε καμια τάση να πάρει εκδίκηση από την κοινωνία.

Ζούσε με το τίποτα όχι επειδή ήταν φιλάργυρος, αντίθετα, ήταν σπάταλος, έδινε χρήματα σε όποιον του ζητούσε.

Μπορούσε να περάσει όλη τη ζωή του με σαρδέλες, ψωμί και κρύο νερό για να πλένεται.

Με μια παλιά στρατιωτική κουβέρτα , λεπτή, τριμμένη, πάνω από το χειμωνιάτικο σεντόνι του.

Για τον Ιάνη η λιτότητα ήταν Βασική Αρχή.

........αναρωτιέμαι από τι υπέφερα περισσότερο :

απο το ότι δεν μπορούσα να δεχτώ την κατάσταση του

ή απο το οτι η κατάσταση αυτή τον έκανε να υποφέρει.

θύμωνα. Γιατί;

ήταν ένα αντανακλαστικό εγωιστή ανθρώπου.

*δεν θα μπορούσα να αντέξω*

μου έλεγαν μερικοί , εξίσου μικρόψυχοι με εμένα.

Αλλά δεν ήμουν εγώ που έπαθα την αρρώστια,

ήταν εκείνος, κι εγώ δεν το δεχόμουν,

αγανακτούσα μπροστά στο θέαμα της φθοράς του.

Οπως αγαπάμε περισσότερο ένα ανάπηρο παιδί,

μου συνέβη να αγαπήσω τον Ιάνη περισσότερο ,

οταν αποδέχτηκα τι του συνέβη, τι υφίστατο, τι περνούσε.

Και τα πράγματα έγιναν ευκολότερα, απλούστερα.

Είχα χάσει ολόκληρες μέρες φωνάζοντας,

χτυπώντας το κεφάλι μου στον τοίχο με λύσσα,

ανίσχυρη .

Αυτό που θα έπρεπε να είχα κάνει

ήταν να τον αγκαλιάσω.

....Κυριακή 5.25 το πρωί...ο Ιάνης πέθανε.

Είναι ελεύθερος πια. δεν θα προσπαθήσει πια να ψυθυρίσει

* εί-μαι κου-ρα-σμε-νος*

..οι στάχτες του είναι ζεστές μέσα στην υδρία,

τη σφίγγω στο στήθος μου , κάτω από το παλτό μου,

άραγε το σώμα διαθέτει κρυφές δυνάμεις ,

που του επιτρέπουν να περνάει τέτοιες μέρες;

Δεν έκλαψα. Ακόμη δεν έχω κλάψει.

Ξέρω πως είναι νεκρός. Δεν τον περιμένω πια.

Οταν η πόρτα της πολυκατοικίας χτυπάει μέσα στη νύχτα,

ξέρω πως δεν είναι αυτός.

δεν περιμένω να ακούσω τα κλειδιά του στην κλειδαριά.

Ποτέ δεν θα μου ξαναπεί * πες μου κάτι αστείο*

κι εγω δε θα ξαναγκρινιάξω , δε θα ξανακλαψουρίσω,

ούτε θα ξαναγελάσω ,

παρα μόνο με κάποιον ή κάποια που ξέρει να γελάει,

να δίνει έξυπνες απαντήσεις. Σαν τον Ιάνη.

Ξέρω πως αυτό είναι παιχνίδι για δυο, για τρεις , όχι για έναν.

....τον αγαπούσα.....

υγ. Κοιτα πως εκλεισαν οι δρομοι μας. Αφηγημα. Φρανσουαζ Ξενακη.