Ιάνης Ξενάκης 3...

...Όταν αρχίσει κανείς να μαθαίνει πως να ζει, είναι ήδη πολύ αργά...

ναι , και γι αυτό δεν έχασα ποτέ τον καιρό μου μαθαίνοντας να ζω,

αλλά δούλεψα, δούλεψα μονάχα,

ο χρόνος είναι μετρημένος , γι αυτό έκανα την επιλογή μου ...

όταν δεν θα μπορώ να εργαστώ ,

όταν δε θα έχω πια τίποτε άλλο να πω, θα σας εγκαταλείψω..

θα πέσω στη θάλασσα και θα κολυμπήσω μέχρι να εξαντληθώ...

και έπειτα πολλά χρόνια αργότερα ,

προσβλήθηκε από αυτή την αρρώστια

που σε εμποδίζει να διαλέξεις τον τόπο και το χρόνο του θανάτου σου,

που σου αφαιρεί τη βούληση.....

είχε ωστόσο ενα είδος τύχης-

αυτός που δεν είχε πολλή τύχη στη ζωή του,

δε μιλάω για το οτι τα έργα του παίχτηκαν στον κόσμο ολόκληρο..

ηρθε στη Γαλλία με τα πόδια απο την Ιταλία,

εφτασε μια χριστουγεννιάτικη νύχτα,

χωρίς δεκάρα....

το πέρασμα του απο τη σκοτεινή σήραγγα

ήταν τόσο απαλό, τόσο ελαφρό...

λες και επιτέλους ,

μετα απο την τσακισμένη παιδική του ηλικία,

μετα απο τις εξορίες και από αυτη την τρομερή αρρώστια,

είχε το δικαίωμα σε μια σχεδόν

ειδυλλιακή γαλήνη, το θάνατο του. ..

μπορούσε να περπατάει ώρες ολόκληρες

για να παει να χαιρετήσει ένα βουνόκεδρο

που είχε γνωρίσει όταν ήταν ακόμα δεντράκι

και γύρω απ τον οποίο είχε ξεριζώσει τα ζιζάνια,

είχε σκάψει, είχε φτιάξει προστατευτικό τειχος με τεράστιες κοτρόνες. ..

κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο Ιάνης κουβαλούσε ,

κάδους νερό για να ποτίσει ένα μικρό βουνόκεδρο,

όλο το καλοκαίρι αυτό έκανε...

τα παράτησε άραγε εθελοντικά;;

στην αρχή πολέμησε τις απουσίες του ,

τα κενά της μνήμης,

τις λέξεις που ξεχνούσε,

τις φράσεις που δεν μπορούσε να αποτελειώσει,

πολέμησε το λάθος δρόμο,

την απώλεια του προσανατολισμού .. .

άρχισε να γράφει με μικρότερα γράμματα, πιο συμμαζεμένα..

Ποτέ δεν ρώτησε το όνομα της αρρώστιας του,

εξάλλου οι γιατροί δεν θα ήξεραν τι να του πουν...

τι σημασία είχε, αφού το κακό κατάφερε

να τον κλείσει ερμητικά όπως μέσα σε καύκαλο,

χωρίς ωστόσο να τον κάνει να χάσει το χαμόγελο του ,

εκείνο το παλιό χαμόγελο που είχε πάντα ,

σε κάθε περίσταση.

....Εμπρός, το 18.. ένα ασθενοφόρο..μένω στο 9...

.. ...η καθηγήτρια Λυσέτ κάθεται δίπλα στους ασθενείς,

τους πιάνει το χέρι, κοιτάζει το φάκελό τους,

και δεν κάνει ποτέ λάθος στα ονόματα.

και προπαντός ακούει τι της λένε...χαμογελάει.

οι σπουδές της , τα διπλώματα της

ΔΕΝ ΤΗΣ ΑΦΑΙΡΕΣΑΝ τη φυσική της καλοσύνη....

Θεραπεύεται ποτέ κανείς ;; τολμώ να ρωτήσω,

η καθηγήτρια Λυσετ δε δίνει καμιά απάντηση ,

μονάχα μου χαμογελάει με τον καλύτερο τρόπο που ξέρει.

Προσοχή , λέει, προσοχή στην πισίνα φέτος,

ΔΕΝ θα ξέρει να κολυμπάει.

Εγώ - πλάκα μου κάνετε; ;

είναι πρωταθλητής κολύμβησης στο πανεπιστήμιο.

Εκείνη χαμογελάει , αλλά επιμένει , σας λέω να προσέχετε...

δυο μήνες αργότερα η κόρη του κι εγώ,

τον συνοδευουμε στην πισίνα,

το σώμα του βρίσκεται στη σωστή θέση ,

τεντωμένο σαν λεπίδα για να βουτήξει καλύτερα,

κι έπειτα θα πηδήσει και θα κάνει

στροφή γύρω από τον εαυτό του για κάμποσα λεπτά.

Ο Ιανης κάνει βουτιά.

Η βουτιά είναι τέλεια, αλλά

ο Ιάνης πάει κατευθείαν στον πάτο..

εμπρός, ένα ασθενοφόρο, με λένε.... μένουμε.....

υπήρξε μια σύντομη περίοδος που βρέθηκα

ανάμεσα στις διαμάχες των γιατρών,

τσακώνονταν για την διάγνωση:

Αλτσχάιμερ ;; ή γεροντική άνοια;;

μιας και καμιά από τις δυο δε θεραπεύεται ,

τι σημασία είχε;;

καλύτερα θα ήταν να ονομάζονται αυτές οι παθήσεις

ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ .

Οταν κανείς πάσχει είτε απο τη μία είτε από την άλλη,

ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ .

ο κόσμος αυτός του τίποτα

με άφηνε συχνά απολιθωμένη από τρόμο,

από κατάπληξη: ένας κόσμος βουβός,

όπου τα ζόμπι πλανιόνταν σε ειδικούς διαδρόμους

των νοσοκομείων,

με τα ονόματα τους γραμμένα

με έντονους χαρακτήρες στην πλάτη της ρόμπας τους.

Ολοι χτυπημένοι από την Αρρώστια Της Αδιαφορίας.

Εκείνος, όπως έκανε πάντα στη ζωή,

πληγωμένος για πάντα,

βάδιζε κόντρα στο ρεύμα,

απομονωνόταν σε μια γωνιά ή αρνιόταν να βαδίσει.

Γιατί τα γράφω αυτά;;;

Δεν τον είδα ποτέ να περιφέρεται

μαζί με άλλους όταν μπήκε στο νοσοκομείο.

Έμενε ξαπλωμένος, αρνιόταν να σηκωθεί.

Εγώ ήμουν που,

καθώς έφευγα από το δωμάτιο του νοσοκομείου,

έβλεπα τα ζόμπι , εκείνος δεν τα είδε ποτέ.

μόλις τελείωναν οι εξετάσεις , επιστρέφαμε στο σπίτι μας ,

διπλοκλείδωνα την πόρτα , θριαμβευτικά ,

ήταν εκεί, στο σπίτι μας. Πάλι.

Μονάχα στη φαντασία μου

ο Ιάνης περπατάει κόντρα στο ρεύμα.

Ίσως να είμαι εγώ αυτή που χάνω το δρόμο μου.....

...... στο τηλέφωνο , ένα πρωί..

ο σύζυγός σας τοσκασε πάλι.

τον έπιασαν οι φύλακες.

Τον έπιασαν , τι φρικαλέα λέξη,

μα όντως μου είπαν * οι φύλακες ;;

Μήπως μου είπαν τα * σκυλιά;;

Για τους γιατρούς το ότι το *σκάει* είναι

ένα σύμπτωμα που επιβεβαιώνει τη διάγνωση,

ΑΛΛΑ δεν είναι για μένα.

γιατί να μην τον εξοργίζει

το πλαστικοποιημένο, νοτισμένο κρεββάτι,

ΑΦΟΥ ΕΞΩ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΕΝΤΡΑ ΚΑΙ ΠΟΥΛΙΑ;;;;

έχω την τάση να καταλαβαίνω και να εξηγώ

ο,τι οι άλλοι χαρακτηρίζουν παραλογισμούς,

για μένα δεν είναι παραλογισμοί, τουλάχιστον όχι ακόμα..

...................

ο Ιάνης, δεν υπέφερε,

Δεν υπέφερε όταν του παραχωρούσαν

την ελευθερία να ζει στον δικό του κόσμο..............