ΕΦΗ....

Κάποτε που πίστευα στα όνειρα, είχα να διαλέξω ανάμεσα στο σπίτι δίπλα στη θάλασσα με την πολυθρόνα και το βιβλίο, και στην ακατανίκητη επιθυμία να βρεθώ στο αεροδρόμιο , να διαλέξω τυχαία μια πτήση και να ξεκινήσω ενα ατελείωτο ταξίδι στον κόσμο, και ΜΕΤΑ , ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, μια εντελώς ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΜΕΡΑ, δεν καθόμουν δίπλα στη θάλασσα ούτε ανέβηκα στο αεροπλάνο, ΑΠΛΑ βρέθηκα στον πάτο ενός πηγαδιού, και όταν συνειδητοποίησα που βρίσκομαι, τότε άρχισα να αναρωτιέμαι σε ποιο ακριβώς σημείο έχει φτάσει η ζωή που έζησα ως τώρα, ήθελα πολύ να καταλάβω, τι έχω καταφέρει στην μέχρι τώρα ζωή μου, τι έκανα σωστά, τι έκανα λάθος, τι δεν προσπάθησα καθόλου να κάνω, και το ΜΟΝΟ που διαπίστωσα είναι οτι δεν θα βρίσκομαι σε αυτόν τον κόσμο για πάντα, αυτή η αίσθηση της θνητότητας , με βοήθησε να παραμείνω ψύχραιμη και προσγειωμένη , έστω και στον πάτο του πηγαδιού, ακόμα βλέπω ανθρώπους γύρω μου να πεθαίνουν, να τους χάνω από τη ζωή μου και αυτή η γνώση , είναι πολύ οδυνηρή (θεέ μου , σκέφτομαι, πόσο εύκολα πεθαίνει κανείς....) αλλά συγχρόνως αυτή η γνώση είναι και πολύτιμη , γιατί ΜΑΘΑΙΝΩ πλέον στη ζωή μου πώς, τίποτε δεν πρέπει να θεωρώ δεδομένο και απόλυτα σταθερό, μαθαίνω να μένω συνεχώς και αδιαλείπτως προσκολλημένη σε ΑΥΤΑ που μετρούν ΑΛΗΘΙΝΑ , σε όλα τα πράγματα που το χρήμα δεν μπορεί να αγοράσει, την Υγεία, την Αγάπη, την Ζωή των παιδιών μου, την Φιλία , την Προσευχή....... και αποφασίζω να αδειάσω την ζωή μου , να την ελαφρύνω, να πετάξω όλα όσα με δηλητηριάζουν και μου προκαλούν ασφυξία, και ΤΟΤΕ πάλι σε μια στιγμή, εντελώς ξαφνικά διάβασα αυτό

*** θέλησε να ταξιδέψει από τη Βιέννη στο Λονδίνο και πήρε τη μεγάλη απόφαση, κρύφτηκε στους τροχούς του αεροπλάνου και τελικά έφτασε στον προορισμό του, ένας εικοσάχρονος Ρουμάνος λαθρομετανάστης, που μετά την άφιξη του αεροσκάφους στο αεροδρόμιο του Λονδίνου , εντοπίστηκε τραυματισμένος και με συμπτώματα υποθερμίας από τους υπαλλήλους ασφαλείας του αερολιμένα, αρκετοί μετανάστες σαν κι αυτόν , προσπαθούν να φθάσουν σε δυτικές χώρες με το να κρύβονται αρκετά συχνά στο χώρο των τροχών αεροσκαφών, ελάχιστοι όμως επιβιώνουν, λόγω του κρύου και της έλλειψης οξυγόνου, ο νεαρός Ρουμάνος φάνηκε ότι είχε την τύχη με το μέρος του...****

ΟΧΙ , όχι δεν είμαι τόσο τολμηρή όσο αυτός ο νεαρός Ρουμάνος, εγώ δυο τσάντες χρειάζομαι , μία για να βάλω τις πέτρες που με κτύπησαν πέφτοντας στο πηγάδι και τις πέτρες που πάνω τους πατώ για να βγω έξω στο Φως, να τις βάλω όλες στην τσάντα για να τις πετάξω μακριά μου και μια δεύτερη τσάντα χρειάζομαι να βάλω μέσα την φωτογραφία των παιδιών μου και το παιδικό μου δαχτυλίδι, και να αρχίσω πάλι να περπατάω , να περπατάω στο Δρόμο της ζωής μου , δεν ξέρω πόσο ακόμη έχω να διανύσω, δεν ξέρω αν θα βρεθεί άλλο πηγάδι ξανά μπροστά μου, ΣΙΓΟΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΩ ΞΑΝΑ...